Είναι η ψυχολογία επιστήμη; Αν όχι, ποιες οι συνέπειες; (2ο Μέρος)
Επιστήμη και ψυχολογίαΕίναι πολύ σημαντικό να έχετε στο μυαλό σας μια πολύ σημαντική παράμετρο όταν διαγιγνώσκονται «ψυχικές ασθένειες»: ΟΛΕΣ έχουν διαγνωστεί ΜΟΝΟ παρατηρώντας την συμπεριφορά. Δεν υπάρχει τρόπος να εισχωρήσει ένας ψυχολόγος στο μυαλό κάποιου και να πει αν αυτός ή αυτή έχει σχιζοφρένεια, άγχος, κατάθλιψη ή κάποια άλλη «ψυχική ασθένεια».
Από Wikipedia: «Μια ψυχική διαταραχή ή ψυχιατρική διαταραχή είναι ένα ψυχολογικό μοτίβο ή ανωμαλία, που πιθανόν να αντανακλάται στη συμπεριφορά, το οποίο γενικά συνδέεται με θλίψη ή ανικανότητα και δεν θεωρείται μέρος της φυσιολογικής εξέλιξης της καλλιέργειας ενός ανθρώπου». Οι ψυχολόγοι έχουν ένα βιβλίο που λέγεται «Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών» που εμπεριέχει ορισμούς διαφόρων «ψυχικών ασθενειών» και οι περισσότερες, αν όχι όλες, ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ προκειμένου να συμπεριληφθούν στο εγχειρίδιο.
Allen Frances (πρόεδρος της ομάδας Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών τέταρτης έκδοσης), αναφορικά με την πέμπτη έκδοση:
Τον Ιούνιο του 2009 ο Allen Frances εξέφρασε γραπτώς σκληρή κριτική για τις διαδικασίες που ακολουθούνται για την πέμπτη έκδοση και τον κίνδυνο για «σοβαρές, ύπουλες, (…) ευρείς» και «επικίνδυνες» ακούσιες συνέπειες, όπως νέες «ψεύτικες “επιδημίες”». Γράφει ότι «η δουλειά για το πέμπτο Ε.Ψ.Δ. έχει να επιδείξει τον πιο ατυχή συνδυασμό υψηλών φιλοδοξιών και ανεπαρκούς μεθοδολογίας» και εκφράζει ανησυχίες για τις «ανεξήγητα αδιαφανείς και μυστικές διαδικασίες» της ομάδας. Μπορείτε να δείτε εδώ τη διάλεξη του Allen Frances (2015), μέσω της οποίας ασκεί λεπτομερώς την κριτική του σχετικά με τη διάγνωση «ψυχικών ασθενειών» σε ανθρώπους.
Όταν ένας ιατρικός ερευνητής θέλει να ταυτοποιήσει μια νέα ασθένεια, αποκτά μια εικόνα της παθογένειας που είναι υπαίτια, ανακαλύπτει τα αδύνατα σημεία, δημιουργεί μια θεραπεία που περνάει από έλεγχο σε δοκιμαστικές κλινικές και μετά δημοσιεύει τα αποτελέσματα. Έτσι ασκείται η σύγχρονη ιατρική. Όταν ένας ψυχολόγος θέλει να ταυτοποιήσει μια νέα ασθένεια, συναντιέται με άλλους ομοϊδεάτες ψυχολόγους, κάνουν μια μυστική συνάντηση και ψηφίζουν. Έτσι ασκείται η ψυχιατρική. Αυτό και μόνο καθιστά τέτοιου είδους διαγνώσεις το λιγότερο μη-επιστημονικές.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη νόσο Αλτσχάιμερ. Είναι αλήθεια πως η διάγνωσή της βασίζεται κυρίως στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, καθ’ότι οι αιτίες της νόσου δεν έχουν πλήρως κατανοηθεί.
Αν και φαίνεται σαν «ψυχική ασθένεια» εξ αιτίας των μεθόδων ταυτοποίησής της, η διαφορά ανάμεσα στο Αλτσχάιμερ και, ας πούμε, στην Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας είναι τεράστια. Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας είναι ένα μοτίβο συμπεριφοράς χωρίς ακριβή βιοχημική συσχέτιση, ενώ το Αλτσχάιμερ: «Αν και τα αίτια που οδηγούν στο Αλτσχάιμερ δεν είναι πλήρως κατανοητά, τα αποτελέσματά του στον εγκέφαλο είναι σαφή. Η νόσος Αλτσχάιμερ καταστρέφει και σκοτώνει εγκεφαλικά κύτταρα. Ένας εγκέφαλος που πάσχει από την νόσο Αλτσχάιμερ έχει λιγότερα κύτταρα και ακόμα λιγότερες νευρικές συνάψεις μεταξύ των επιζησάντων κυττάρων που αποτελούν έναν υγιή εγκέφαλο».
Δεν λέμε πως οι άνθρωποι με Αλτσχάιμερ είναι αφηρημένοι και προσπαθούμε να αλλάξουμε την συμπεριφορά τους, αλλά αντίθετα ψάχνουμε για μια βιοχημική αιτία της απώλειας της μνήμης τους.
Το σύνδρομο Williams (Γουίλιαμς) είναι άλλο ένα παράδειγμα. Έχω έναν φίλο που φαίνεται πάντα χαρούμενος, ήρεμος και γενικά είναι ένας ωραίος τύπος. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να βρίζει ή να τον έχω δει να γίνεται βίαιος και λέει πως ποτέ δεν ήταν έτσι. Οι άλλοι φίλοι μου και εγώ συνειδητοποιούμε ότι κάτι έχει αλλάξει πάνω του, αλλά το να είσαι «διαφορετικός» δεν είναι κάτι το καινούριο. Ανέκαθεν ξέραμε και άλλους τύπους σαν και αυτόν, οπότε δεν το κάναμε θέμα.
Μια μέρα είδα αυτό το βίντεο και συνειδητοποίησα πως είχε τα ίδια συμπτώματα με αυτά του Γουίλιαμς: «χαρακτηριστική, ‘ξωτικόφατσα’ με μικρή κύρτωση μύτης, με ασυνήθιστα χαρούμενη συμπεριφορά και μια άνεση με τους ξένους. Αναπτυξιακή καθυστέρηση μαζί με υψηλές γλωσσικές ικανότητες και καρδιοαγγειακά προβλήματα».
Ωστόσο, «το σύνδρομο Γουίλιαμς προκαλείται από τυχαία διαγραφή γενετικού υλικού στη ζώνη q11.23 του χρωμοσώματος 7. Η διαγραφείσα περιοχή περιλαμβάνει περισσότερα από 25 γονίδια και οι ερευνητές πιστεύουν πως η απώλεια αρκετών από αυτά τα γονίδια πιθανότατα συμβάλει στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της ασθένειας».
Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα ενός βιοχημικού χαρακτηριστικού μιας συγκεκριμένης ασθένειας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει σύνδρομο Γουίλιαμς απλώς παρατηρώντας την συμπεριφορά του, αλλά μπορεί κανείς να το επιβεβαιώσει με επιστημονική μέθοδο, αντίθετα με μια «ψυχική ασθένεια».
Το θέμα είναι, παρ’όλο που η συμπεριφορά του παρουσιάζει αρκετά χαρακτηριστικά του συνδρόμου Γουίλιαμς, κάποια από αυτά θα μπορούσαν να αλλάξουν ή κάποια άλλα μπορούν να παρουσιάζονται και σε ανθρώπους χωρίς το σύνδρομο αυτό.
Η σχιζοφρένεια είναι το πιο δυνατό επιχείρημα των ψυχολόγων όταν υποστηρίζουν πως η ψυχολογία είναι μια πραγματική επιστήμη, επειδή η σχιζοφρένεια μπορεί να είναι μια επιστημονική απόδειξη πως η ψυχική αρρώστια υπάρχει. Ας πούμε λοιπόν για τη σχιζοφρένεια.
Συμπτώματα: «παραισθήσεις πως κάποιος ελέγχεται από κάποια άλλη δύναμη. Πίστη πως οι σκέψεις τοποθετούνται ή αφαιρούνται από τον συνειδητό νου. Πίστη πως κάποιου οι σκέψεις μεταδίδονται σε άλλους ανθρώπους καθώς και άκουσμα φανταστικών φωνών που σχολιάζουν κάποιου τις σκέψεις ή πράξεις ή συζητούν με άλλες φανταστικές φωνές».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μύθος πως η σχιζοφρένεια είναι μια προοδευτικά αυξανόμενη ασθένεια». Οι συγγραφείς του Robert B.Zipursky, Thomas J.Reilly, Robin M. Murray είναι και οι τρεις ψυχολόγοι. (πηγή)
«Η σχιζοφρένεια ιστορικά θεωρούνταν μια ασθένεια που χειροτερεύει, μια άποψη που ενισχύθηκε από πρόσφατες μαγνητικές τομογραφίες που έδειξαν σταδιακή απώλεια εγκεφαλικού ιστού κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της αρρώστιας. Από την άλλη, η ιδέα πως η ανάκαμψη από την σχιζοφρένεια είναι πιθανή, είναι ολοένα και πιο αποδεκτή από καταναλωτικές και οικογενειακές ομάδες. Αυτή η ανάλυση εξετάζει με κριτική ματιά τα στοιχεία από διαχρονικές μελέτες κλινικών αποτελεσμάτων, τόμων μαγνητικών τομογραφιών σε εγκέφαλους και από μελέτες πάνω στην νοητική λειτουργία.
Πρώτον, τα στοιχεία δείχνουν πως αν και το 25% περίπου των ανθρώπων με σχιζοφρένεια έχουν ένα πενιχρό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, λίγες από αυτές δείχνουν μια αυξανόμενη απώλεια λειτουργίας, που είναι χαρακτηριστικό των νευροεκφυλιστικών παθήσεων. Δεύτερον, μελέτες μαγνητικών τομογραφιών δείχνουν ελαφρές αναπτυξιακές ανωμαλίες όταν πρωτοεμφανίζεται η ψύχωση και μετά περαιτέρω απώλεια του μεγέθους του εγκεφαλικού ιστού. Ωστόσο, αυτές οι μετέπειτα απώλειες εξηγούνται από τις επιδράσεις που έχουν τα αντιψυχωσικά φάρμακα, κατάχρηση ουσιών και δευτερευόντων παραγόντων. Τρίτον, ενώ οι ασθενείς παρουσιάζουν νοητική απώλεια σχετικά με το δείγμα ελέγχου, η νοητική λειτουργία δεν φαίνεται να επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων με σχιζοφρένεια έχουν την δυνατότητα να πετύχουν μακροπρόθεσμα βελτίωση και νοητική αποκατάσταση. Το γεγονός πως μερικοί βιώνουν με τον καιρό επιδείνωση στην λειτουργία, μπορεί να σημαίνει έλλειψη πρόσβασης στη θεραπεία ή μη προσήλωση σε αυτή, συμπτώματα παθήσεων που συμβαίνουν ταυτόχρονα και κοινωνική και οικονομική επιδείνωση. Οι ειδικοί στην ψυχική υγεία πρέπει να συμπορευτούν με τους ασθενείς και τις οικογένειες τους στο να κατανοήσουν πως η σχιζοφρένεια δεν είναι μια κακοήθης ασθένεια που αναπόφευκτα χειροτερεύει με τον χρόνο, αλλά μία από όπου πολλοί άνθρωποι έχουν καταφέρει να επιτύχουν ανάρρωση σε μεγάλο βαθμό.
Από το άρθρο «Η σχιζοφρένεια δεν είναι αρρώστια»
«Η “διάγνωση” της σχιζοφρένειας δεν είναι παρά μια ταμπέλα που περιγράφει τις συγκεκριμένες συμπεριφορές που αποσκοπούν στο να εξηγηθούν. Και μια καταστροφική ταμπέλα σαν και αυτή που καταπνίγει και καταπιέζει την ειλικρινή διερεύνηση της αιτίας ή των αιτιών του προβλήματος και την ειλικρινή θεραπεία της αρχικής έλλειψης ικανοτήτων.
Οι άνθρωποι εκφράζουν ήπιες παραισθήσεις όλη την ώρα. Ακούστε μια οποιαδήποτε ραδιοφωνική εκπομπή. Ακούστε τους φανατικούς θρησκόληπτους. Ακούστε τους ανθρώπους που επιμένουν πως η γη έχει ηλικία 6000 ετών. Ακούτε αυτούς που παίζουν γκολφ που μόλις έκαναν μια άσχημη βολή. Ακούστε ανθρώπους που δεν επιλέχθηκαν για προαγωγή, κλπ, κλπ. Οι συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν από τέτοιου είδους ήπιων παραισθήσεων σε σοβαρές, είναι ώριμες.»
«Το εθνικό ινστιτούτο ψυχικής υγείας στην αρχική του σελίδα για την σχιζοφρένεια ανακοινώνει χωρίς ενδοιασμούς πως “η σχιζοφρένεια είναι μια χρόνια και σοβαρή διαταραχή που προκαλεί αναπηρία στον εγκέφαλο”, μια δήλωση που βρίσκεις σχεδόν σε κάθε γνωστή σελίδα ή έκδοση σχετικά με το θέμα. Ωστόσο, αν αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο ψάχνοντας στη βιβλιογραφία τους, θα βρει πως παραδέχονται ότι: “τα αίτια της σχιζοφρένειας είναι ακόμα άγνωστα”. Παρομοίως, η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, επίσης ανακοινώνει χωρίς ενδοιασμούς πως “η σχιζοφρένεια είναι μια χρόνια εγκεφαλική διαταραχή” αλλά μετά παραδέχεται, στην ίδια σελίδα, πως “οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμα ποιοι παράγοντες προκαλούν την αρρώστια” και πως “δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί τι προκαλεί την σχιζοφρένεια”.
Η ισχυρή μεροληψία υπέρ της εγκεφαλικής διαταραχής είναι εμφανής σε όλη τη βιβλιογραφία αυτών και άλλων παρόμοιων οργανισμών, ωστόσο το μήνυμα πως ακόμα δεν ξέρουμε τις αιτίες που οδηγούν στην σχιζοφρένεια είναι πεντακάθαρο. Ακόμα και ο Γενικός Χειρουργός της Αμερικής ξεκίνησε την έκθεσή του για αιτιολογία της σχιζοφρένειας με τις λέξεις: “Η αιτία που προκαλεί σχιζοφρένεια δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί”. Θα ήταν επομένως λοιπόν σωστό να μην ισχυριζόμαστε με τόση βεβαιότητα πως η σχιζοφρένεια είναι το αποτέλεσμα μιας εγκεφαλικής διαταραχής.»
Ρώτησα επίσης έναν φίλο που διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, να γράψει την εμπειρία του για αυτό το άρθρο.
«Από όταν ήμουν μικρό παιδί, πάλευα να τα βγάλω πέρα με τους αυταρχικούς μου γονείς και με μια κοινωνία η οποία φαινόταν να μην με καταλαβαίνει ποτέ. Ως παιδί, δεχόμουν συνεχώς λεκτική κακοποίηση, μερικές ξυλιές στον κώλο και μερικές φορές με χτυπούσαν. Ο πατέρας μου ήταν ο χειρότερος σε αυτό, μερικές φορές έλειπε για λίγες βδομάδες όταν πήγαινε επαγγελματικό ταξίδι και τώρα συνειδητοποιώ πως αυτές ήταν οι πιο ήρεμες στιγμές που έζησα στην παιδική μου ηλικία, θυμάμαι πως αρρώσταινα από τον φόβο όταν τον έβλεπα να περνάει την πόρτα.
Το ψυχικό τραύμα μπορεί να είναι πολύ χειρότερο από την σωματική βία σε αυτές τις περιπτώσεις. Το γεγονός πως προερχόμουν από μια οικογένεια πολύ μορφωμένων ανθρώπων φαίνεται πως έκανε τα πράγματα χειρότερα, δηλαδή το να σε ξεφτιλίζει ένα οποιοδήποτε παιδί που δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη είναι ένα πράγμα, το να σε ξεφτιλίζει ένας πολύ ικανός ρήτορας είναι άλλο. Ο πατέρας μου ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης και ταυτόχρονα ο ήρωάς μου, επειδή κατάφερνε ό,τι έβαζε στο μυαλό του και ήξερε τα πάντα σαν εγκυκλοπαίδεια σχεδόν για ό,τι τον ρωτούσα, τα οποία είναι δεξιότητες που απέκτησα και με βοήθησαν κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Κοιτώντας πίσω στις μέρες που πήγαινα σχολείο, τώρα βλέπω πως πολλά παιδιά ζούσαν παρόμοιες οικογενειακές καταστάσεις και μερικά μάλιστα ακόμα χειρότερες, αλλά κάθε παιδί το αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. Έγινα ένα πολύ ευγενικό παιδί που ήταν συχνά αμίλητο, μη λέγοντας τα προβλήματα μου πουθενά, ενώ κάποια άλλα παιδιά με είδαν ως ευκαιρία να ξεσπάσουν πάνω μου τον θυμό που είχαν για τους γονείς τους παρενοχλώντας με συνέχεια και μερικές φορές χτυπώντας με (τίποτα το σοβαρό, ωστόσο). Υποθέτω πως αυτά τα παιδιά που βλέπουν τον κόσμο ως μια ευκαιρία, να κάνουν τα ίδια που ζουν στους άλλους, είναι αυτά που αργότερα τείνουν να γίνουν ναρκισσιστές και κοινωνιοπαθή, ενώ τα παιδιά που το κρατάνε μέσα τους, και καμιά φορά απορροφούν και τον πόνο των άλλων, είναι αυτά που αργότερα τείνουν να έχουν κατάθλιψη, σχιζοφρένεια και αυτοάνοσα νοσήματα.
Ένιωθα μεγάλη θλίψη σε όλη μου την παιδική ηλικία και γινόταν όλο και χειρότερο κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, στα 17 μου μάλιστα δεν μπορούσα να δουλέψω και είχα πρόβλημα να περάσω το μάθημα του τεχνικού υπολογιστών στο λύκειο. Αφού έχασα σχεδόν τα μισά μαθήματα, δεν κατάφερα να περάσω το μάθημα και τελικά τελείωσα το σχολείο επειδή είχα καλούς βαθμούς.
Μετά έγινα εντελώς σιωπηρός. Στην καλύτερη, αυτό που μπορούσαν να ακούσουν οι άλλοι από εμένα ήταν ένα “Ω!” ή “ΟΚ”. Δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν βούρτσιζα τα δόντια μου, έκανα μπάνιο μόνο μια φορά τη βδομάδα και όλη την ώρα έκανα σκέψεις για αυτοκτονία και είχα απόλυτη επίγνωση πόσο μίζερη ήταν η ζωή μου ως τότε. Αν εξαιρέσουμε το ίντερνετ, δεν είχα καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Η μητέρα μου δεν έλεγε κάτι για την κατάσταση, αλλά άρχισε να ανησυχεί ολοένα και περισσότερο. Ο πατέρας μου δεν παρέλειπε να μου υπενθυμίζει πόσο τεμπέλης ήμουν που άφησα τη δουλειά μου και περνούσα τις μέρες μην κάνοντας τίποτα άλλο παρά να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή και να συμμετέχω σε online forums. Δεν νομίζω πως είχε αρκετή κατανόηση ώστε να καταλάβει πως ήμουν άρρωστος.
Στα 19 μου, η μητέρα μου άρχισε να με πηγαίνει σε γιατρούς. Κάποια στιγμή κατέληξα σε έναν ψυχίατρο που μου διέγνωσε κατατονική σχιζοφρένεια. Είχα ήδη διαγνώσει ο ίδιος στον εαυτό μου κατάθλιψη από τα 13 (μη λέγοντας σε κανέναν τίποτα), αλλά δεν περίμενα να ακούσω για σχιζοφρένεια. Για να κατανοήσετε τι είναι η κατατονική σχιζοφρένεια, είναι αναγκαίο να κατανοήσετε τις υποβόσκουσες αιτίες της κατατονικής συμπεριφοράς. Ένας άνθρωπος που δεν κινείται ή δεν μιλάει, μπορεί να φαίνεται τρελός και ανίκανος για έλεγχο κινητικότητας, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια στρατηγική επιβίωσης που χρησιμοποιείται και από ανθρώπους και από ζώα. Χρησιμοποιείται για να αποτρέψει επιθέσεις και μπορεί να είναι η μόνη στρατηγική που έχει κανείς για να επιζήσει.
Αλλά αν ζούμε σε μια κοινωνία χτισμένη από ανθρώπους για ανθρώπους, όπου οι κίνδυνοι πραγματικής σωματικής βλάβης φαίνονται τραβηγμένοι σε σύγκριση με ένα ποντίκι, γιατί αυτό να συμβαίνει ακόμα; Συμβαίνει γιατί το μυαλό μας έχει εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον, τόσο επικίνδυνο που το να ζούσες χωρίς την προστασία της φυλής, ήταν ισοδύναμο με θανατική καταδίκη, έτσι και τώρα, οι άνθρωποι θεωρούν την απόρριψη από τους όμοιούς τους να είναι τόσο επικίνδυνη, όσο το να τους κυνηγάει μια τίγρη και μάλιστα μερικοί θεωρούν την απόρριψη από τους ανθρώπους να είναι χειρότερη από το θάνατο. Ακόμα και σήμερα, τα παιδιά δεν θα ήταν δυνατόν να επιβιώσουν χωρίς την υποστήριξη της οικογένειας που τα περιβάλλει. Όταν λοιπόν ένα παιδί βιώνει απόρριψη από ομοίους, από φροντιστές, θα κάνει ότι χρειαστεί για να μην το ξαναζήσει. Αν ένα παιδί βιώσει απόρριψη όταν μιλάει, θα σταματήσει να μιλάει και όταν ένα παιδί βιώσει απόρριψη που αφορά τις ενέργειές του, θα σταματήσει να κάνει οτιδήποτε.
Ας μιλήσουμε τώρα για τα φάρμακα. Ονομάζονται “drugs” για κάποιο λόγο, τα οποία όσον αφορά τη νάρκωση και την εξάρτηση που προκαλούν, θα βρει κανείς πολύ λίγα ναρκωτικά χειρότερα από αυτά που κυκλοφορούν για ψυχιατρική “θεραπεία”. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι πως αυτά τα φάρμακα (συνήθως) δεν σε σκοτώνουν ακόμα και αν τα παίρνεις κάθε μέρα για δεκαετίες. Ο κίνδυνος κρύβεται στο ότι όσο πιο πολύ τα παίρνεις, τόσο πιο εξαρτημένος γίνεσαι. Ο κίνδυνος βρίσκεται επίσης στο να νομίζεις πως είναι ακίνδυνα και πως οι παρενέργειες είναι στην πραγματικότητα συμπτώματα της ψυχικής ασθένειας που οι άλλοι λένε πως έχεις, αντί πως συνδέονται άμεσα με τη θεραπεία.
Άρχισα να παίρνω αντιψυχωσικά φάρμακα από τα 19 μου και δεν κατάφερα να τα σταματήσω παρά μόνο όταν έγινα 29. Πριν αρχίσω να τα παίρνω, δεν είχα ποτέ πρόβλημα να κοιμηθώ, ούτε είχα αυτά τα ξεσπάσματα άγχους – τα οποία απέκτησα αφού άρχισα να τα παίρνω. Αλλά όταν οι γιατροί μου είπαν πως αυτά ήταν τα συμπτώματα της ασθένειας που είχα, φάνηκε λογικό να αρχίσω να παίρνω ακόμα πιο πολλά φάρμακα για να αντιμετωπίσω αυτά τα συμπτώματα.
Υπάρχει κάτι που λέγεται στέρηση και που, παραδόξως, ακόμα και οι γιατροί δεν μπορούν να κατανοήσουν. Συμβαίνει όταν ο οργανισμός σου συνηθίζει τόσο μια ουσία, που μέχρι να τις ξαναπάρει φέρεται ακανόνιστα. Αυτό που οι γιατροί δεν καταλαβαίνουν, είναι πως η θεραπεία που συνταγογραφούν προκαλεί στην πραγματικότητα πολλά συμπτώματα που σχετίζονται με τη δεδομένη ψυχική ασθένεια. Ακόμα και αν παίρνεις φάρμακα κάθε μέρα, θα αισθάνεσαι τη στέρηση. Θα την αισθάνεσαι λίγο πριν από την ώρα που είναι να τα πάρεις και αν παίρνεις φάρμακα κατά τη διάρκεια της νύχτας, είναι αδύνατον να κοιμηθείς χωρίς αυτά. Είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσω όταν αποφάσισα να κόψω τα φάρμακα. Αυτό που έκανα ήταν να προσπαθήσω να μειώσω την επίδραση τους, ελαττώνοντας σταδιακά τη δόση μέσα σε ένα χρονοδιάγραμμα περίπου δύο χρόνων. Το έκανα χωρίς την καθοδήγηση των γιατρών, οι οποίοι μου είχαν πει πως θα έπρεπε να συνεχίσω τη θεραπεία για όλη μου τη ζωή. Τους τελευταίους 6 μήνες αυτής της διαδικασίας, είχα φτάσει στο σημείο όπου μπορούσα να κοιμηθώ παίρνοντας λιγότερο από το ελάχιστο της δόσης, ενός φαρμάκου μόνο. Αυτό που έκανα μετά ήταν να πάω τα χάπια σε έναν ειδικευμένο φαρμακοποιό να τα επεξεργαστεί ώστε να είναι το μισό ή και το ¼ της ελάχιστης δόσης.
Αφού έφτασα στο ¼ σταμάτησα να τα παίρνω εντελώς. Όλα αυτά τα χρόνια που πάθαινα στέρηση, δεν με είχαν προετοιμάσει για αυτό που θα ακολουθούσε. Βίωσα απίστευτο άγχος, δεν μπορούσα να σκεφτώ κανονικά και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ για τέσσερις μέρες. Το πέρασα όλο αυτό μόνος μου, μόλις έχοντας γίνει αρκετά υγιής ώστε να αφήσω το πατρικό μου και να πάω να ζήσω μόνος μου. Αναρωτιέμαι αν θα είχα επιζήσει αν τα έκοβα με το μαχαίρι.
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ωστόσο, ήταν πως ένας γιατρός ήθελε να χαρακτηριστώ νομικά ως πνευματικά ανίκανος. Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε επίσημα να συνταξιοδοτηθώ από τη δουλειά με κάποια οικονομικά οφέλη, κάτι που αρνήθηκα να κάνω. Αυτό είναι κάτι πολύ περίεργο γιατί ήμουν σε θέση να δουλεύω ακόμα και κατά τη διάρκεια της θεραπείας αφού κατάφερα να συνέλθω από την παιδική κακοποίηση. Τώρα μπορώ επιτυχώς να δουλέψω σε καθημερινή βάση. Στην πραγματικότητα είμαι αρκετά επιτυχημένος και ικανός στην δουλειά μου.
Πλέον, κοιτώντας πίσω, αναρωτιέμαι πως και δεν σκέφτηκα τότε πως κάτι λάθος πήγαινε με το να μου συνταγογραφούν την αντιψυχωτική αγωγή που προανέφερα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχα ψυχωτικά συμπτώματα. Είπα πριν για την ερευνητική φύση μου και τη χαρά που νιώθω να εξηγώ πράγματα. Τα ανέφερα γιατί είναι μακράν τα πιο χρήσιμα μέσα που διαθέτω και χρησιμοποίησα για να βγω από την φυλακή που έκλεισα ο ίδιος τον εαυτό μου. Για να βγω από το κελί μου έπρεπε να κατανοήσω τι συμβαίνει, έπρεπε να καταλάβω καλύτερα από τους γιατρούς και τους ψυχολόγους που πήγα, γιατί το καλύτερο που μπορούσαν να μου πουν ήταν πως είχα μια ανίατη ασθένεια και να συνηθίσω την ιδέα που θα χρειαζόμουν να παίρνω φάρμακα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν μου αρέσει πολύ το τι νομίζουν οι άλλοι άνθρωποι πως μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω, ούτε τρέφω σεβασμό σε ανθρώπους που απαιτούν οι ιδέες τους να γίνουν αποδεκτές χωρίς αντίλογο. Γιατί, όπως μου έδειξε ο πατέρας μου, όλα μπορούν να διορθωθούν και ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά από έναν ειδικό, αν το προσπαθήσει αρκετά.
Με τα χρόνια, αυτή η νοοτροπία έγινε το κλειδί για να ξαναβρώ τον αυτοσεβασμό μου. Όλοι γνωρίζουν πως το σφυρί είναι εργαλείο, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως υπάρχουν και πνευματικά εργαλεία, ακόμα και αν τα χρησιμοποιούν καθημερινά. Με τον ίδιο τρόπο που ένας πολυμήχανος μαθηματικός θα έλυνε την πράξη 5*266 με το να διαιρέσει το 266 με το 2 και να προσθέσει ένα μηδενικό (=1330) αντί να κάνει αυτό τον δύσκολο πολλαπλασιασμό, μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει στο μυαλό του τέτοιες “συντομεύσεις” ώστε να καταπολεμήσει τη θλίψη και να ελέγξει το θυμό του. Τα “εργαλεία” που παρεμβαίνουν στον τρόπο σκέψης δεν μπορούν να αγοραστούν από κάπου όμως, πρέπει να αποκτηθούν με μάθηση και να τα εξασκήσεις, αν θες να βελτιωθείς. Και αυτό έκανα. Έμαθα όσα μπορούσα σχετικά με την ψυχολογία, τη φιλοσοφία, τον συμπεριφορισμό, την ψυχιατρική και πολλά άλλα θέματα και κατόπιν εφάρμοσα όσα είχα μάθει στο πανεπιστήμιο, από καινούριους ανθρώπους που γνώρισα και από την αγαπημένη κοπέλα μου.
Ελπίζω η εμπειρία μου να μπορεί να φανεί χρήσιμη και σε άλλους είναι σε παρόμοια κατάσταση.»
Επίσης μερικές ερωτήσεις που του έκανα:
Ε: Ποια ήταν η θεραπεία; Ποια ήταν ακριβώς τα φάρμακα, πόσα έπρεπε να παίρνεις την ημέρα και για πόσο διάστημα;
«Στην αρχή μου διέγνωσαν σοβαρή κατάθλιψη και μου συνταγογραφήθηκε το Solian ως αντικαταθλιπτικό, το πήρα για ένα μήνα περίπου και ειλικρινά δεν μπόρεσα να διακρίνω αν έκανε καμία διαφορά. Μετά μου διέγνωσαν κατατονική σχιζοφρένεια και μου συνταγογραφήθηκε Zyprexa και σε περίπου δύο μήνες είχα πάρει τέσσερα κιλά και θα με σκότωνε αν το έπαιρνα για άλλα δέκα χρόνια. Έτσι το σταμάτησα και ξεκίνησα να παίρνω το Geodon, ξεκίνησα με μια χαμηλή δόση των 40mg και σταδιακά αυξήθηκε στα 160mg μετά από τρία χρόνια. Αφού έφτασα στα 160mg η μητέρα μου άρχισε να ανησυχεί σοβαρά σχετικά με τις παρενέργειες και ζητήσαμε τη γνώμη άλλων γιατρών. Ένας επανέφερε τη δόση στα 40mg για περίπου ένα χρόνο (κάτι που είναι παράξενο αφού άλλοι γιατροί λένε πως αυτή η ποσότητα δεν επαρκεί για κανενός είδους θεραπεία). Μετά ένας άλλος γιατρός την αύξησε στο 80mg και αφού μου διέγνωσε κοινωνικό άγχος και αντιλήφθηκε την αϋπνία μου, μου χορήγησε Klonopin (βενζοδιαζεπίνη) σε σταγόνες (15 τη μέρα). Έπαιρνα 8mg Geodon και 15 σταγόνες Klonopin για περίπου 3 χρόνια.
Μετά (αφού) άρχισα να λέω στη γιατρό μου για άλλου είδους θεραπείες και να τα σταματήσω όλα εντελώς, τότε αυτή άλλαξε τη διάγνωσή της σε σχιζοσυναισθηματική διαταραχή και με έπεισε να δοκιμάσω άλλα φάρμακα και να δούμε αν αυτά είχαν λιγότερες παρενέργειες. Τότε δοκίμασα το Abilify (κοιμόμουν για πάνω από 16 ώρες), Lithium, Fluoxetine, και Topiramate (φοβεροί πόνοι στο στομάχι) για λίγους μήνες. Τότε αισθάνθηκα πως ήμουν σαν πειραματόζωο και αποφάσισα να γυρίσω πίσω στη χαμηλότερη δόση του Geodon και να την ελαττώσω. Αυτά θυμάμαι τώρα.
Ε: Είχες ποτέ προβλήματα υγείας συσχετιζόμενα με την φαρμακευτική αγωγή που πήρες;
«Τα προβλήματα υγείας συμπεριλαμβάνουν παρκινσονισμό (φαρμακοεπαγόμενος παρκινσονισμός), αϋπνία, θολή όραση, ξηροστομία, αύξηση βάρους, άγχος, χαμηλή πίεση, καούρα (η οποία στην πραγματικότητα προκαλείται από ένα βιολογικό πρόβλημα και επιδεινώνεται από τα φάρμακα), ζαλάδα, μπερδεμένη σκέψη, εκνευρισμός και αφού έπαιρνα τα φάρμακα θα κοιμόμουν για περίπου 14 ώρες και παρ’όλα αυτά ήμουν τόσο ναρκωμένος όταν ξυπνούσα που οι κινήσεις μου καθώς και η ομιλία μου ήταν πολύ ασταθή για μία ακόμα ώρα. Όλα αυτά εξαφανίστηκαν όταν σταμάτησα τα φάρμακα.»
Ε: Πως διέγνωσαν την «αρρώστια»; Ποιες ήταν οι εξετάσεις; Έγινε κάποιου είδους ιατρική εξέταση (σαν τομογραφία, κλπ);
«Οι εξετάσεις ήταν προϊόν των ανθρώπων που μίλησαν μαζί μου και αιματολογικών εξετάσεων. Τίποτα το περίεργο δεν ανιχνεύθηκε στο αίμα και μου είπαν πως μια τομογραφία εγκεφάλου δεν ήταν απαραίτητη, γιατί αν είχα όγκο στον εγκέφαλο τότε:
α) Θα ήμουν ήδη νεκρός
β) Δεν θα είχα τις πλήρεις νοητικές λειτουργίες που έχω.»
Για περισσότερες πληροφορίες πως γίνεται η διάγνωση στις «ψυχικές ασθένειες» δείτε: «Το Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών: Η πιο θανατηφόρα απάτη της ψυχιατρικής» και διαβάστε την κριτική για το ΣΕΨΔ.
«Επειδή κάποιοι τομείς της ψυχολογίας βασίζονται σε μεθόδους έρευνας όπως ερωτηματολόγια (και δημοσκοπήσεις), οι κριτικοί αξιώνουν πως η ψυχολογία δεν είναι μια αντικειμενική επιστήμη. Άλλα θέματα που οι ψυχολόγοι ενδιαφέρονται, όπως η προσωπικότητα, η σκέψη και το αίσθημα, δεν μπορούν άμεσα (με κάποιο τρόπο) να μετρηθούν και συχνά τεκμαίρονται από προσωπικές αναφορές, οι οποίες μπορεί να είναι προβληματικές.» (πηγή 1) (πηγή 2)
Διαβάστε το άρθρο «Εξελίσσοντας την επιστήμη» από τον επιστήμονα Paul Lutus, ένα κατανοητό άρθρο γεμάτο παραδείγματα και επιστημονικές αναφορές ως προς το γιατί η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη, τουλάχιστον όχι ακόμα.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Κείμενο: Tio
Πηγή: TVP Magazine
Μετάφραση στην ελληνική γλώσσα: Αλέξανδρος Μαντάς
Αν έχετε να προτείνετε διορθώσεις μπορείτε να μας στείλετε email στο: politismostipou1@gmail.com
