Quiet quitting – σιωπηλή παραίτηση

Εδώ και μέρες διαβάζω συχνά τον όρο “Quite Quitting”. Ξέρετε τι είναι; Κάτι που ούτως ή άλλως γινόταν, απλώς τώρα ξεκινά να πάρει διαστάσεις επιδημίας, καθώς απέκτησε τον δικό του όρο κι αυτό βοηθά στο να το απορροφήσουν ολοένα και περισσότερα μυαλά ανά τον κόσμο.

Είναι η “σιωπηλή παραίτηση” κάποιου που εργάζεται σε μια δουλειά που δεν τον γεμίζει, δεν τη χωνεύει, δεν τον αμείβει ικανοποιητικά, ή τέλος πάντων για κάποιους δικούς του λόγους. “Κάνω τα πολύ βασικά καθήκοντα για να περάσει η ώρα μου, όσο πιο brainless/ανέξοδα γίνεται για να τελειώνω, φεύγω ακριβώς την ώρα που σχολάω και δεν ασχολούμαι καθόλου με τη δουλειά μου εκτός των ωρών εργασίας.”

Ουσιαστικά είναι μια δήλωση που βγαίνει προς τα έξω μέσω αυτής της τακτικής: “Δεν με προσδιορίζει η δουλειά μου”, “Το κάνω απλώς για τα χρήματα και δε με ενδιαφέρει το αντικείμενο.”

Κι εγώ θα πρόσθετα: “Θα ήθελα να αντικατασταθώ από ένα Ρομπότ, που δεν το νοιάζει τι θα κάνει, ούτε έχει συναισθήματα πλήξης και δεν του σπάνε τα νεύρα οι συνάδελφοι ή τα αφεντικά του!” ή “Θα ήθελα να μου εξασφαλιστούν τουλάχιστον τα προς το ζην για να ασχοληθώ με ό,τι αγαπάω και ο κόσμος μας να κερδίσει κάτι γιατί θα προέρχεται από κάποιον που το κάνει επειδή το ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ!”

Ελπίζω να γίνει αφετηρία για να αλλάξουμε τρόπο σκέψης ως κοινωνία και να έρθουν πιο γρήγορα οι αλλαγές που χρειαζόμαστε. Ίσως μια καλή αρχή να ήταν το 4ήμερο ή ένα βασικό εισόδημα για όλους. 😉