Με το βλέμμα μας ψηλά

Μία είναι η λύση, να κρατήσουμε το βλέμμα μας ψηλά και όχι στη Γη. Ας μη μένουμε σε αυτά τα χαρακτηριστικά που οι άλλοι μας δίνουν να περνάμε αμάσητα. Δεν είμαστε Έλληνες επειδή μας το είπαν, ούτε Χριστιανοί επειδή μας βάφτισαν ενώ ακόμα ήμασταν μωρά. Είμαστε ό,τι θέλουμε να είμαστε και ένα είναι μόνο σίγουρο: ότι είμαστε άνθρωποι, ένα αλλόκοτο είδος σε έναν πλανήτη στην άκρη του πουθενά. Ναι είμαστε αλλόκοτοι! Όχι κυρία μου δεν έχει σημασία που έφτιαξες μπούκλες το μαλλί, όχι αγορίνα μου δεν ενδιαφέρει κανέναν αν έχεις χτίσει όμορφους κοιλιακούς. Εξακολουθούμε όλοι να είμαστε αλλόκοτοι, «φυσιολογικοί» μόνο για εμάς τους ίδιους.

Φανταστείτε όλοι μας να γεννιόμασταν με καμπούρες πχ. Δεν θα ψάχναμε τον λόγο που έχουμε καμπούρες και πόσο αυτές μας ασχημαίνουν, αλλά θα τις στολίζαμε, όπως κάνουμε σε αυτά τα αλλόκοτα πράγματα που έχουμε στο πλάι του κεφαλιού μας και τα ονομάζουμε αυτιά.. Και θα λέγαμε πόσο ωραία καμπούρα έχει ο ένας και πόσο άσχημη ο άλλος. Κι αυτό γιατί ΟΛΟΙ μας θα είχαμε και θα το θεωρούσαμε κάτι αυτονόητο.. Θα λέγαμε: «Μα, έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι!» Άρα λοιπόν σκεφτείτε πόσο υποκειμενικά είναι τα πάντα, όλα όσα έχουμε μάθει, ακόμα και η ομορφιά και το τι θεωρείται όμορφο!

Τρυπήστε με τη σκέψη σας όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας και δείτε το Matrix πίσω από όλα αυτά. Όχι, μάλλον δεν κοιμόμαστε με ρομπότ να μας ρουφάνε την ενέργεια, αλλά ίσως συμβαίνει κάτι ακόμα χειρότερο.. Είμαστε ξύπνιοι και ό,τι μας ρουφάει την ενέργεια καθημερινά είναι αποκλειστικά δικό μας δημιούργημα. Ένας πολιτισμός σε παρακμή που λέει κι ο Peter Joseph.