Κι αν φερόμασταν σε όλους σαν να ήταν μωρά;
Κάθε φορά που αναφέρεται η άποψη ότι στόχος της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι να προσφέρονται τα πάντα δωρεάν σε όλους, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται, από το πόσο προσφέρουν στο σύνολο και από το αν είναι “καλοί” άνθρωποι, η αντίδραση είναι αρκετά σφοδρή- και δίκαια, ίσως.
Βλέπετε, στη ζωή μας έχουμε συνηθίσει κάτι πολύ διαφορετικό: λίγα πράγματα να κερδίζονται χωρίς κόπο. Συνεπώς , είναι λογικό να βαράει “καμπανάκι” στο μυαλό μας σε τέτοιες “ακραίες” ιδέες και να τις απορρίπτουμε κατευθείαν ως κάτι μακρινό, ουτοπικό, άπιαστο.
Ωστόσο, πόσοι από εσάς έχετε σκεφτεί το εξής;
Υπάρχει στ’ αλήθεια μια συγκεκριμένη περίοδος στη ζωή όλων μας (τουλάχιστον στον ..”δυτικό κόσμο”), που προσομοιάζει σε μια τέτοια “ουτοπία”.
Από έμβρυα ακόμα, στην κοιλιά της μητέρας μας, δεχόμαστε τροφή χωρίς να κάνουμε τίποτα. Απλώς επειδή υπάρχουμε. Δεν έχει κανείς απαιτήσεις από εμάς, ούτε έχουμε ευθύνες. Και.. όταν γεννηθούμε, όλοι πέφτουν πάνω μας για να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Τα πρώτα μας χρόνια είναι συνήθως τα καλύτερα και τα πιο ανέμελα. Δεν έχουμε μπει ακόμα στον χορό των ευθυνών και όλοι προσπαθούν να μας κάνουν να περάσουμε όσο πιο ευχάριστα μπορούμε, χωρίς εμείς να είμαστε αναγκασμένοι να προσφέρουμε το οτιδήποτε για να κερδίσουμε αυτό το προνόμιο της φροντίδας και των παροχών. Η τροφή, τα ρούχα, η εκπαίδευση, η διασκέδασή μας, παρέχονται απλόχερα από τους φροντιστές μας.
Θα μου πείτε: “Μα τα μωρά και τα παιδιά είναι ανήμπορα, δε μπορούν να προσφέρουν κάτι, γι’αυτό κι εμείς τα φροντίζουμε! Δε μπορούν να πάνε στη δουλειά!”
Ναι, σωστά, αλλιώς θα τα στέλναμε κι αυτά να παράγουν πλούτο για κάποιους προνομιούχους και να κρατούν για εκείνα ως ανταμοιβή, λίγο γαλατάκι. 🙂
Η αλήθεια είναι πως τα φροντίζουμε γιατί όντως δε μπορούν να φροντίσουν ακόμα τον εαυτό τους. Και πολύ καλά κάνουμε, εννοείται!
Σε αντίθεση, βέβαια με αυτό που συμβαίνει αργότερα στη ζωή μας, όπου, ακόμα και για να μπορούμε να τρώμε, πρέπει να εργαζόμαστε, ή να έχουμε από κάπου εισοδήματα.
Με την ενηλικίωση, ξαφνικά χάνουμε το προνόμιο του να μας φροντίζουν και καλούμαστε να «βγάλουμε το ψωμί μας» και να επιτελέσουμε τον ρόλο που μας αναλογεί, ως ένα καλοκουρδισμένο γρανάζι του συστήματος «δουλειά- αμοιβή».
Γιατί όμως θα ήταν κακό, τι θα είχαμε να χάσουμε αν συνεχίζαμε να φροντίζουμε όλους τους ανθρώπους της Γης, σε όλες τις ηλικίες, σαν να ήταν ανήμποροι να προσφέρουν;
Σαν να είναι για πάντα “μωρά”;
Ειλικρινά, δε μπορώ να σκεφτώ μια πειστική απάντηση. Οποιαδήποτε ένσταση σε αυτό, ακούγεται στα αυτιά μου σαν την παλιά, ξεπερασμένη παιδαγωγική άποψη, που έλεγε: “Όχι πολλές αγκαλιές στο παιδί, θα το κακομάθεις!”
Μια αληθινά πολιτισμένη κοινωνία θα έπρεπε να προσφέρει απλόχερα τα πάντα σε όλους τους ανθρώπους της, χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Με τις υλικές μας ανάγκες καλυμμένες, θα συνεισφέρουμε στην κοινωνία από ανιδιοτελή αγάπη προς τον συνάνθρωπο και από αισιοδοξία για εξέλιξη του είδους μας, αλλά και του εαυτού μας.
Γνωρίζουμε ότι μπορεί να συμβεί αν το θέλουμε πραγματικά. Το ανθρώπινο είδος είναι ικανό για θαύματα, αν δουλέψει συλλογικά και το έχει αποδείξει στο παρελθόν.
