Το χτύπημα στο Παρίσι και το ΜΜΕ-πληκτο δήθεν σοκ
Από χθες το μεσημέρι πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ είναι το αιματηρό χτύπημα στο Παρίσι.
Είναι σίγουρα ενοχλητικό και καταδικαστέο να βλέπεις ενόπλους να εκτελούν κάποιον που σηκώνει τα χέρια ψηλά. Επίσης ενοχλητικό και καταδικαστέο είναι το να εκτελείς εν ψυχρώ ανθρώπους οι οποίοι σου θίγουν τα πιστεύω.
Αυτά όμως είναι πράγματα αυτονόητα για ανθρώπους με τη στοιχειώδη παιδεία.
Γι’αυτό και το πιο ενοχλητικό απ’όλα, το “κουνούπι που μπαίνει στο αυτί” μας στο όλο το γεγονός και τα συνεπακόλουθά του, είναι να βλέπουμε την υποκρισία του κόσμου, ο οποίος συσπειρώνεται γύρω από το συμβάν! Ξαφνικά, όλοι φέρονται σαν να ζούσαν σε μια τέλεια κοινωνία μέχρι τώρα, σε ένα ζαχαροπλαστείο με χρωματιστά αμυγδαλωτά, στο οποίο μπούκαραν κάποιοι μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι φανατικοί με όπλα και το “πήδηξαν” πατόκορφα.
Όχι, δεν έγινε ξαφνικά όλο αυτό, ούτε ζούμε όλοι στη μεταπαραμυθική χρονική ζώνη του “Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα..”!
Εννοείται πώς είναι η δουλειά των ΜΜΕ να το παίξουν σαστισμένα και σοκαρισμένα. Αλλά εσύ που τα παρακολουθείς, πες μου για ποιο λόγο μαζεύεσαι σαν χτυπημένο χταπόδι; Αυτό είναι νομίζεις το αληθινό σου πρόβλημα; Το να αναδείξεις πόσο κακοί είναι αυτοί που έκαναν το χτύπημα; Ναι, ήταν ένα δολοφονικό χτύπημα και είχε μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Και εννοείται πως είναι καταδικαστέο και λάθος, πώς όμως θα το αντιμετωπίσεις; Εξαγνίζοντας ως δια μαγείας όλα τα λάθη και τα εγκλήματα του σημερινού κοινωνικού, πολιτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος; Καθαγιάζοντας όλους τους δημοσιογράφους ή κάνοντας τον σοκαρισμένο, τον “πέφτω από τα σύννεφα”, σε μνημόσυνα κρατώντας κεριά;
Το σοκ και η οδύνη σου είτε οφείλονται στο ότι είσαι “τυφλός” και δεν βλέπεις πόσο σάπια είναι όλα γύρω σου, ή είσαι απλώς επαγγελματίας ψυχοπονιάρης που ως βδέλλα ρουφάς τον πόνο των γύρω σου και τον μετατρέπεις σε προσωπική ευδαιμονία, νιώθοντας μέλος κάποιας νέας κοινότητας “είμαστε-όλοι-στών”.
Εν τέλει, αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι να βλέπουμε χιλιάδες κόσμου να μαϊμουδίζει την υστερική φωνή των ΜΜΕ, τα οποία σε κάθε παρόμοιο γεγονός δήθεν ψαρώνει και αντιδρά λες και ήταν σε άλλο κόσμο και έπεσε με μια κάμερα εδώ στον πλανήτη Γη.
Έ όχι λοιπόν, σε κάθε σκληρό γεγονός σαν το χθεσινό, δεν θα ανοίγουμε το στόμα σαν χάνοι και θα λέμε: “Κοίτα τι έγινε…!” Είναι σαν να εκπλήσσεσαι που μια γυναίκα με φουσκωμένη κοιλιά μετά από 9 μήνες γέννησε. Η κοινωνία μας είναι έγκυος και όλα όσα φέρνουν βια, είναι μέσα, στουμπωμένα και καλά κρυμμένα στην κοιλιά της για να μην ενοχλούν την κανονικότητά μας.
Ξέρουμε πού ζούμε και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να γίνουμε θύματα αυτής της κρεατομηχανής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μόνο που τότε δεν πρέπει να μας βρουν σαστισμένους, αλλά ψυχολογικά προετοιμασμένους.
