(2) Πολιτισμός Τύπου Ένα – Δευτέρα 18 Ιανουαρίου, 2021

Αυτό είναι ένα ακόμα μήνυμα που ευελπιστεί να φέρει την ανθρωπότητα λιγάκι πιο κοντά σε έναν Πολιτισμό Τύπου Ένα. Εάν σας αρέσει το περιεχόμενο, προσκαλέστε κι άλλους γήινους.
Είναι δωρεάν και δε μοιράζομαι με κανέναν τα στοιχεία σας.

Συμπεριφορά: γιατί παίζω Tetris ή κάτι παρόμοιο όταν νιώθω down ή έχω άγχος;

Υπάρχουν πολλά παιχνίδια στα οποία πρέπει να κάνεις κάτι τρομερά απλό: “βάλε με τέτοιο τρόπο τα τουβλάκια – τις φουσκίτσες – τα ζαχαρωτά – τα μπαλονάκια – τα ξυλαράκια που σου δίνει το παιχνίδι, ώστε να εξαφανιστούν και να περάσεις πίστες ή να κάνεις απλώς ένα high score”. Ή “βάλε ένα μπαλάκι σε μια τρύπα”. Ενδεικτικά μερικά ονόματα: tetris, glow hockey, woody origin, jewel blast, toon blast, 2048, happy glass.

Πολλές φορές, όταν είμαι αγχωμένος ή down, πιάνω τον εαυτό μου να ανοίγω στο κινητό μου τέτοιου είδους παιχνίδια, απλά και καθόλου πολύπλοκα. Θέλω απλά να περάσει ο χρόνος για να νιώσω καλύτερα. Τις προάλλες ήμουν σε μια παρόμοια κατάσταση και παράλληλα σκεφτόμουν: “γιατί το κάνω αυτό;”

Και ορίστε τι βρήκα:

– Μου αρέσει που δεν είναι απαιτητικά σε σκέψη – ή έτσι μοιάζουν γιατί έχω διαπιστώσει πως αν αρχίσω και σκέφτομαι λίγο παραπάνω τι να παίξω, τα πάω καλύτερα.
– Μου αρέσει που δε σημαίνει και τίποτα αν “χάσεις”. Σε άλλα, πιο πολύπλοκα παιχνίδια αν “χάνεις” ο χαρακτήρας σου μπορεί ακόμα και να σκοτωθεί. Σε αυτά, απλώς ακούς έναν κωμικοτραγικό, συνήθως, ήχο και αυτόματα πατάς το κουμπί για να παίξεις ξανά. “Δεν τρέχει τίποτα φίλε, ξαναπαίξε! Όλα θα πάνε καλύτερα!”
Και τρίτο και πιο σημαντικό:
– Μου αρέσει που ξαφνικά σβήνουν όλα τα πολύπλοκα προβλήματα της ζωής και έχω ΜΟΝΟ ΕΝΑ πρόβλημα: Πώς θα σκάσω τις φουσκίτσες; Πώς θα σπάσω περισσότερα τουβλάκια; Ζω μια ουτοπία! 🙂

Δεν υπάρχει τίποτα απ’τον πραγματικό κόσμο, μπαίνω σε μια προσομοίωση που τα λάθη δεν πληρώνονται ακριβά, που δεν απαιτεί να σπάσεις το κεφάλι σου για λύσεις και έχεις μόνο ένα πρόβλημα! ΟΥΑΟΥ;;

ΟΚ κάνω κι άλλα πράγματα για να ξεχαστώ ή να περάσω καλά, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με το braindead παίξιμο τέτοιων παιχνιδιών. Μια ταινία ή ένα τραγούδι μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις και σκατά αν θυμηθείς κάτι.

Εσείς παίζετε τέτοια παιχνίδια κι αν ναι, μήπως το κάνετε για παρόμοιους λόγους;

Ο κύκλος του λεμονιού.

*Συνέχεια από το προηγούμενο newsletter.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο έχει τίτλο “Ο κύκλος του λεμονιού” και την είδα στην πολύ όμορφη σελίδα στο facebook με όνομα “Τηλεσκόπιο”.

Φανταστείτε τώρα έναν αντίστοιχο κύκλο για τη ζωή ενός ανθρώπου. Στο “1” είναι ακόμα στην κοιλιά της μητέρας του και στον τελευταίο αριθμό έχει πια αποβιώσει.

Αν για το λεμόνι χρειαζόμαστε 24 αριθμούς για να συμβολίσουμε τον κύκλο ζωής του, πόσοι αριθμοί άραγε θα αρκούσαν για να συμβολίσουμε εκείνον ενός ανθρώπου; 1000 πχ θα ήταν εντάξει ή χρειαζόμαστε παραπάνω;

Αν σκεφτούμε τη ζωή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά ως μια διαδικασία που περνά από πολλές φάσεις, από πολλές εμπειρίες, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε; Τις περισσότερες φορές κρίνουμε από ένα πολύ μικρό μέρος της ζωής των ανθρώπων, συνήθως εκείνο που ήρθαμε σε επαφή και βγάζουμε συμπεράσματα που είναι εν μέρει αλήθεια ή και καθόλου.

Ας υποθέσουμε πως δύο άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν για κάποιον τρίτο, ας τον πούμε “Χαράλαμπο”, όπως κάναμε και με το “λεμόνι”. Το επίπεδο της συζήτησης που θα κάνουν, το σε ποιο βαθμό θα συνεννοηθούν μεταξύ τους, έχει να κάνει με τους νοητικούς χάρτες που έχουν στον εγκέφαλό τους για τα πάντα, αλλά φυσικά και για τον “Χαράλαμπο”. Αν ο ένας από τους δύο τον έχει ζήσει αποκλειστικά στο εργασιακό του περιβάλλον και ο άλλος μέσω ενός χόμπι, πχ κολύμβηση, η συνεννόηση μπορεί να είναι αρκετά προβληματική. Το ίδιο θα συμβεί αν ο ένας ήταν φίλος και συμμαθητής με τον “Χαράλαμπο” στο δημοτικό και μετά χάθηκαν και ο άλλος τον ξέρει από τα 40 έτη του μέχρι σήμερα που είναι 49 ετών. Και πάλι δηλαδή βλέπουμε πως αν δεν ορίσουμε για ποιον “Χαράλαμπο” μιλάμε, δε θα μπορέσουμε να έχουμε σωστή επικοινωνία.

Διαβάζουμε στις ειδήσεις για κάποιον που έκανε μια τρομερά άσχημη πράξη που μας σοκάρει. Αυτές τις μέρες ας πούμε έγιναν πρώτη είδηση δύο αδέρφια που χτύπησαν άγρια έναν άνθρωπο στο Μετρό. Το μυαλό μας χακάρεται και μπλοκάρει από τέτοιες ειδήσεις. Ξαφνικά οι θύτες γίνονται η ενσάρκωση του απόλυτου κακού και τα δελτία ειδήσεων βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση.

Αν σκεφτόμαστε όμως τους ανθρώπους ως μια διαδικασία, σαν να είναι πιο εύκολο να δούμε λίγο διαφορετικά και πιο αντικειμενικά την πραγματικότητα. Συνήθως οι άνθρωποι δεν είναι άσπρο ή μαύρο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο πολύπλοκο από αυτό. Δοκιμάστε το.

Επικοινωνία

Θα διαβάσω με προσοχή όσα έχετε να μου πείτε. Το email μου είναι politismostipou1@gmail.com