Shit my brain says (Μέρος 1ο)

Καθώς οδηγούσα σε κεντρική λεωφόρο, παρατήρησα πως σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων εντός της πορείας μου, έκανε όπισθεν ένα αυτοκίνητο. Πάτησα φρένο και τον άφησα να αυξήσει ταχύτητα χωρίς καν να εκνευριστώ. Συνήθως αν γινόταν αυτό θα ήμουν αρκετά πιο αναστατωμένος. Γιατί λοιπόν σήμερα δεν ένιωσα κάτι και ήμουν χαλαρός; Το σκέφτηκα για 1-2 δευτερόλεπτα πριν καταλήξω: το αμάξι ήταν ίδιο μοντέλο και ίδια μάρκα με το παλιό μου αυτοκίνητο. Δεν ήταν ίδιο χρώμα, αλλά ΟΚ, η σύναψη έγινε.

Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει αυτό; Αν τρακάρεις, λίγη σημασία έχει η μάρκα και το μοντέλο του άλλου! Υποθέτω λοιπόν πως μέσα μου πάλεψαν οι θετικές και οι αρνητικές σκέψεις και βγήκαν «ισόπαλες», με αποτέλεσμα μια ελαφριά απάθεια.

Για ακόμα μία φορά θαύμασα τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλός μας.
«Μας;»
Μα γιατί υποθέτεις πως συμβαίνει και σε άλλους αυτό;

Αν έχετε θετική (ή αρνητική) προδιάθεση σε ανθρώπους μόνο και μόνο λόγω του ονόματός τους ή αν συμπαθείτε περισσότερο ένα αμάξι από άλλα, επειδή κάποτε οδηγούσατε ένα ίδιο, τότε ανήκουμε στην ίδια ομάδα ανθρώπων. Εξάλλου, ο εγκέφαλός μας έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε παρόμοια περιστατικά να αφηγηθούμε.

Εν τω μεταξύ, από την εξίσωση βγαίνει εντελώς το πρόσωπο που οδηγεί. Το παρατηρήσατε; Το αμάξι δεν έκανε «λάθος». Ο οδηγός το έκανε. Εγώ όμως δεν τον είδα. Ποτέ. Δεν ξέρω πώς είναι. Ούτε αν φοράει καπέλο ή γούνα, αν έχει γαλανά μάτια, γυαλιά ή μουστάκι. Ούτε καν τι ηλικία έχει. Μπορεί να οδηγούσε κάποιο μωρό έξι μηνών ή κάποιο μέλος εγκληματικής συμμορίας. Δεν ξέρω και ούτε θα μάθω. Ήταν αδιάφορο εκείνη την ώρα για τη (χαζή) σκέψη μου. Εγώ είδα «το παλιό μου αμάξι» και αυτόματα «χάζεψα», αδυνατώντας να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο.

Γενικώς έχω αυτή την αίσθηση όταν οδηγώ. Δεν ξέρω και πάλι αν συμβαίνει και σε εσάς: νιώθω πως τα αμάξια «πάνε μόνα τους». Σαν κάποιος να έχει κάνει ένα είδος hack στον εγκέφαλό μου, όταν οδηγώ δεν εστιάζω στον οδηγό, αλλά στο αμάξι που βλέπω μπροστά μου. Μου έχει βγει και σε καλό αυτό πάντως γιατί αν υποσυνείδητα θεωρεί κάποιος πως τα αμάξια έχουν τα ίδια μια κάποιου είδους «ελεύθερη βούληση», τότε γιατί να εκνευριστείς με τον οδηγό;

Άσε που αν καρφώνεις τον άλλο οδηγό με τα μάτια κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς πως «ψάχνεσαι για καβγά».

Αν βέβαια γίνει η βλακεία και τρακάρεις μετά πας σε πρόσωπο με πρόσωπο αναμέτρηση με τον «κύριο» του αυτοκινήτου. Αναγκαστικά.

Υπομονή στον δρόμο σε όλους μας, μέχρι τα αμάξια να γίνουν αυτοκινούμενα.