“They will come from Mars” – “Θα έρθουν απ’τον Άρη..”

ENGLISH VERSION:

Movies, books, and texts often refer to communication with potential civilizations from other planets as alien invasions. We used to say, “They will come from Mars”, for example.

Without any intention to pass judgement on these old fear-based claims or the chances of such events actually happening, let’s focus our attention on this long-standing phenomenon. “They will come from Mars.”
What is most striking about this statement is that it refers to an entire planet! We didn’t arbitrarily divide the planet with artificial borders. We perceived the planet as one; as something united. We could not imagine borders, states and separate tribes on Mars, or that it had been sub-divided, or that developed and underdeveloped regions could exist there. One could say that we considered all Martians as “one”, with one single culture, with their planet being both their common base and home.

So then comes the question: why did our perceptions about Mars compare so differently to our views about Earth?

Many tons of ink have been spilled trying to explain the propensities of individuals toward collectiveness, group formation and the human need of “belonging”, in general. Everyone experiences a strong drive to belong and be a part of a group, because each of us “chooses” to structure his or her personality in a particular way, by combining multiple identities. This “choice” is actually a combination of ideas emerged from his or her culture, which means that what we choose is basically not much of a “free will”. Every human being feels safer if he or she functions as part of an ideological, sports-based, political, etc. team, but why does this occur?

Several psychologists, working within psychosociology and human socialization, have demonstrated experimentally that most people happily sacrifice individual judgement and opinion, in order to be accepted and desired by a group. The most famous experiment is one about social conformity by psychologist Solomon Asch.

Using his scientific partners as participants in a group and only one “real” unsuspecting participant among them, he demonstrated how the participant tended to agree with the intentionally false judgments of the whole team about the length of some lines. The subject of the experiment (repeatedly, through the scientific process) often complied with the false judgements of his team, even when he had to support something obviously absurd, just in order to be no different from mass perception and to avoid being considered an outsider or unwelcome to the team.

The human need to belong helps us to build a multiple-sided personality through participating and belonging to various groups. However, where does the crazy part begin? We try to feel powerful, by accumulating money and fantastic power. We are conditioned to belong to the rich, the smart, the successful groups, since this is the established culture’s perception of happiness.

We divide the world into countries with imaginary boundaries. We distribute resources, such as water, food, etc. unequally. We keep judging human beings according to their color, and human rights according to gender and religion. We ourselves don’t react to anything, under the fear of being considered freaks. Sometimes, we even blindly follow public opinion, since we don’t want to feel that we are considered weirdos or outsiders.

But really, how funny would all of that look if someone from another planet was observing us? We are nothing compared to the vastness of the universe, but still, we, the little people, suck upon our tiny planet, disrespectful to nature’s balance. Despite that we are part of Earth, we act as if we are invulnerable, striving to feel important. We harm our “home”, without understanding that we also harm ourselves.

These foolish and pointless human divisions only intend to make us feel socially accepted as one of the many. We join meaningless groups, but in fact, that reassures our consciousness only temporarily. We connect ourselves to groups of workers, politicians, professionals, religions, people with wealthy hobbies, etc..

Yet, there is but only one group to which we must endeavor to engage with – the most relevant and important of all – humanity.

ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ:

Ταινίες, κείμενα και βιβλία αναφέρονται συχνά σε εξωγήινες εισβολές, σε επικοινωνίες με ενδεχόμενους πολιτισμούς από άλλους πλανήτες. “Θα έρθουν από τον Άρη..”, για παράδειγμα.

Χωρίς να θέλουμε να κρίνουμε το αληθινό ή τις πιθανότητες τέτοιων γεγονότων, ας εστιάσουμε στην αντίληψή μας για τους άλλους πλανήτες. “Θα έρθουν από τον Άρη..”.  Aναφερόμαστε έτσι σε έναν ΟΛΟΚΛΗΡΟ πλανήτη! Δε διαιρούμε με αυθαιρεσία τον πλανήτη. Τον αντιλαμβανόμαστε ως ένα, ως κάτι καθολικό. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι υπάρχουν σύνορα, κράτη και φυλές στον Άρη, πως έχει διαιρεθεί, πως υπάρχουν ανεπτυγμένα, αλλά και υποανάπτυκτα μέρη εκεί. Θα έλεγε κανείς πως θεωρούμε τους Αρειανούς ως “ένα”, με ενιαίο πολιτισμό, με τον πλανήτη να αποτελεί ορμητήριο και σπίτι τους.

Πολλοί τόνοι μελανιού έχουν χυθεί προσπαθώντας να ερμηνευτεί η ανάγκη του ατόμου για συλλογικότητα, σχηματισμό ομάδων και γενικά, η ανάγκη του “ανήκειν”. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να ανήκει και να αποτελεί μέλος μιας ομάδας, αφού ο καθένας μας επιλέγει να δομεί την προσωπικότητά του με συγκεκριμένο τρόπο, συνδυάζοντας πολλαπλές ταυτότητες. Έτσι, το κάθε ανθρώπινο ον νιώθει ασφαλέστερο αν λειτουργεί ως μέρος μιας ομάδας, ιδεολογικής, αθλητικής, πολιτικής κ.α. Από πού προκύπτει αυτό;

Διάφοροι ψυχολόγοι που έχουν ασχοληθεί με την ψυχοκοινωνιολογία και την ανθρώπινη κοινωνικοποίηση, έχουν αποδείξει πειραματικά πως ένας άνθρωπος θυσιάζει ακόμη και την ατομική του κρίση και άποψη, προκειμένου να είναι δεκτός και επιθυμητός από μια ομάδα. Το πιο γνωστό πείραμα, είναι εκείνο της κοινωνικής συμμόρφωσης του ψυχολόγου Solomon Asch.

Χρησιμοποιώντας συνεργάτες του ως συμμετέχοντες σε ομάδα και μόνο έναν ανυποψίαστο πραγματικό συμμετέχοντα ανάμεσά τους κάθε φορά, καταδείχτηκε πως ο ..ανυποψίαστος συμμετέχων συμφωνούσε με τις -επί τούτου- λανθασμένες κρίσεις όλης της ομάδας, σχετικά με το μήκος κάποιων γραμμών. Το υποκείμενο του πειράματος (και στη συνέχεια πολλοί ακόμη συμμετέχοντες) συμμορφωνόταν πολύ συχνά με τις λανθασμένες κρίσεις της ομάδας του, ακόμη κι αν χρειαζόταν να υποστηρίξει κάτι καταφανώς παράλογο, μόνο και μόνο για να μη διαφοροποιηθεί από τη μαζική αντίληψη και θεωρηθεί παρείσακτος ή ανεπιθύμητος.

Η ανθρώπινη ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου, μας βοηθά να χτίζουμε πολύπλευρα την προσωπικότητά μας μέσα από ομάδες. Ωστόσο, πού αρχίζει η παράνοια; Προσπαθούμε να νιώσουμε ισχυροί, συσσωρεύοντας χρήματα και φανταστική εξουσία. Θέλουμε να ανήκουμε στους πλούσιους, στους έξυπνους, στους επιτυχημένους..

Έχουμε διαιρέσει τον πλανήτη σε χώρες, με νοητά σύνορα, έχουμε μοιράσει άνισα τους πόρους, το νερό, την τροφή. Κρίνουμε ανθρώπινα όντα ανάλογα με το χρώμα, ανθρώπινα δικαιώματα ανάλογα με το φύλο και τη θρησκεία. Καταργούμε την ανθρώπινη συνείδησή μας και δεν αντιδρούμε σε τίποτα για να μη θεωρηθούμε γραφικοί. Ακολουθούμε πολλές φορές τυφλά την κοινή γνώμη, για να μη νιώσουμε πως μας κοιτούν περίεργα.

Αλήθεια, πόσο αστεία θα φαίνονται όλα αυτά αν κάποιος από έναν άλλον πλανήτη μας παρατηρεί; Δεν είμαστε τίποτα μπροστά στο αχανές του σύμπαντος.. κι όμως εμείς, τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια απομυζούμε τον πλανήτη, παραβαίνουμε τους συμπαντικούς κανόνες σαν να είμαστε υπερ-όντα και μάταια πασχίζουμε να νιώσουμε σημαντικοί. Οι ανθρώπινοι ανόητοι διαχωρισμοί, που αποσκοπούν στο να μας καθησυχάσουν κοινωνικά με το να γινόμαστε κι εμείς σαν τους πολλούς, μπορεί να μας εντάσσουν σε ανούσιες ομάδες που καθησυχάζουν προσωρινά τη συνείδησή μας. Στις ομάδες των εργαζομένων, των πολιτικών, των επαγγελματιών, των θρησκευόμενων, των χορτάτων, των τεχνολογικά εξελιγμένων.

Κι όμως, μία και μοναδική είναι η ομάδα στην οποία πρέπει να πασχίσουμε να συμμετέχουμε, η πιο μεγάλη και σημαντική απ’ όλες- η ανθρώπινη.

ΥΓ. Η έκδοση του παραπάνω κειμένου στην αγγλική γλώσσα, δημοσιεύθηκε στο τεύχος 16 του επίσημου διαδικτυακού περιοδικού του Venus Project. Περισσότερα εδώ.