Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τηρούν κανόνες πιστά. Και αυτό δεν είναι κακό.
Στην πολυκατοικία μου υπάρχει μια πόρτα που χωρίζει τις αποθήκες από έναν άλλο κοινόχρηστο χώρο. Η συνεννόηση μεταξύ των κατοίκων είναι απλή: η πόρτα πρέπει πάντα να είναι κλειδωμένη. Τις μισές φορές όμως η πόρτα είναι είτε απλά ξεκλείδωτη, είτε χάσκει ορθάνοιχτη. Η διαχείριση έχει βάλει και ταμπέλα: “Παρακαλώ κλειδώνετε πάντα την πόρτα”. Κανένα αποτέλεσμα. Ακόμα και κάμερες με πρόστιμο να έμπαιναν πιστεύω πως κάποιες φορές θα έμενε ανοιχτή.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αγαπάμε τους κανόνες. Αν πρέπει να τηρούμε κάποιους, χρειαζόμαστε αρκετά πειστικούς λόγους γι’ αυτό. Κάτι πχ σε φάση: Αν δεν κλειδώσεις θα φας μια δυνατή σφαλιάρα από κάποιον κάτοικο που πάει γυμναστήριο ή αν κλέψεις, θα πας φυλακή.
Η δυσκολία αυτή δεν έχει να κάνει με έναν μόνο λόγο, αλλά για πολλούς μαζί, αλλά ο κυριότερος νομίζω πως είναι ότι μας αρέσει η ανεμελιά, η ελευθερία. Το να έχεις ευθύνες και να πρέπει συνεχώς να τηρείς κανόνες σου βαραίνει το κεφάλι. Έχετε παρατηρήσει ότι κάποια πράγματα που σας ενδιαφέρουν πολύ μένουν στη μνήμη σας ενώ κάποια άλλα που βαριέστε όχι; Ε κάπως έτσι βλέπω και αυτή την ταμπέλα: “Παρακαλώ κλειδώνετε πάντα την πόρτα”. Είναι Over Capacity που λέμε, Παραπάνω από ό,τι αντέχουμε! Στην καθημερινότητά μας έχουμε τόσα μέσα στο κεφάλι μας, τόσους ανθρώπους που μας ελέγχουν με άμεσους και έμμεσους τρόπους, τόσες εταιρείες που προσπαθούν να μας κάνουν πελάτες τους και να διεκδικήσουν την προσοχή μας. Ε, η πόρτα ας μείνει ανοιχτή: “Δε βαριέσαι;” Και για να σας φύγει η απορία εγώ είμαι από αυτούς που κλειδώνουν πάντα.
Μπορεί λοιπόν να τηρούμε μερικούς κανόνες για κάποιο διάστημα, ή έναν για όσο ζούμε, αλλά θα κάνουμε λάθη και παραβλέψεις αν έχουμε πολλούς για πάντα όπως συμβαίνει σήμερα.
Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα απλό πράγμα να κάνεις: Να κοιτάζεις ένα κουμπί με πράσινο φως και αν ανάψει κόκκινο, έχεις 2 δευτερόλεπτα να το πατήσεις για να γυρίσει πάλι σε πράσινο. Απλό δεν είναι; Πανευκολούρα. 😛
Σκέψου τώρα να είναι η δουλειά σου και ότι αν δε την κάνεις κάτι άσχημο θα συμβεί (εκτός από το ότι θα απολυθείς). Έχεις 8 ώρες τη μέρα που πρέπει να το κοιτάζεις. Ήδη αρχίζει και γίνεται βουνό, έτσι δεν είναι; Κάθε μέρα και ώρα δεν είναι ίδια. Ψυχολογικοί και βιολογικοί λόγοι κάνουν την απόδοσή σου να περνάει μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις. Σε μια τέτοια “κακιά στιγμή” για σένα μπορεί να γίνει το λάθος. Πέρασαν τα 2 δευτερόλεπτα και έχασες τη δουλειά σου. Είναι “ευθύνη” σου ξεκάθαρα. Συμφωνείτε; Εμμ… Πολύ πρόχειρη ανάλυση, θα έλεγα. Αν μιλήσουμε για ευθύνες δεν πρέπει κυρίως να πούμε για το όλο σύστημα με το κουμπί; Γιατί αφέθηκε στην προσοχή ενός και μόνο ανθρώπου; Γιατί προκάλεσε αυτή τη ζημιά; Δε θα μπορούσε πάντοτε να είναι πράσινο το φως και να μη χρειάζεται να το πατάμε; Αν βάζαμε ένα μηχανικό χέρι να το κάνει όταν αντιλαμβανόταν αλλαγή στο φως; Θα χανόταν μια δουλειά ανθρώπου και αυτό στο σημερινό σύστημα είναι πρόβλημα αλλά ας μην πάμε τώρα σε αυτό. Ένα, ένα 🙂
Στόχος μας πρέπει να είναι να απαλλάξουμε τον άνθρωπο από όλα αυτά, όχι να τον επιβαρύνουμε με νέες ευθύνες. Κάθε προσπάθεια σε αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να γίνεται δεκτή με χαρά και ικανοποίηση, αλλά δυστυχώς όλα τα παρωχημένα συστήματα θα προσπαθήσουν να μας φορτώσουν με κανόνες, νόμους κι ευθύνες.
Εκλογές έρχονται, θα την ακούτε συχνά αυτή τη ρητορική για το πόσες ευθύνες έχετε. 😉
