Πλανήτης των πιθήκων: όχι απλά επιστημονική φαντασία!
***Προσοχή! Περιέχει Spoilers.***
Πρόσφατα, με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου μέρους των ταινιών του «Πλανήτη των πιθήκων», είδαμε και τις τρεις ταινίες.
Αρχικά, νομίζαμε πως πρόκειται για ακόμη ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όμως ήδη, από τα πρώτα λεπτά της πρώτης ταινίας καταλάβαμε πως κάτι πολύ παραπάνω κρυβόταν πίσω από τη φαινομενικά απλή ιστορία, του ότι υπάρχει ένας πλανήτης, στον οποίο οι πίθηκοι έχουν την εξουσία- μιλούν, ντύνονται, συμπεριφέρονται όπως εμείς, ενώ χρησιμοποιούν τους ανθρώπους ως κατοικίδια, περιφέροντάς τους σε κλουβιά, κάνοντάς τους απόλυτα υποτελείς τους.
Οι επόμενες δύο ταινίες συνεχίζουν να μας βάζουν σε σκέψεις, διεγείροντας το νου μας δημιουργικά: τα πειραματόζωα- πίθηκοι εργαστηρίων, εκτίθενται σε ένα θαυματουργό φάρμακο που βελτιώνει τρομερά τις γνωστικές ικανότητές τους και με ηγέτη τον Καίσαρα, έναν εξελιγμένο νοητικά πίθηκο που με πολλή αγάπη τον είχε μεγαλώσει ένας επιστήμονας, σπάνε τα ανθρώπινα δεσμά, διεκδικούν την ελευθερία τους και αναστατώνουν μια ολόκληρη πόλη, με τους ανθρώπους να μένουν ανήμποροι μπροστά στην πρωτόγνωρη, για ζώα, συμπεριφορά των πιθήκων.
Παράλληλα με τη συγκυρία της απίστευτης εξέλιξης των πιθήκων, η ανθρωπότητα μαστίζεται από έναν φονικό ιό και σιγά – σιγά αφανίζεται. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι πίθηκοι οργανώνονται σε κοινωνία, επιβιώνουν, εξελίσσονται και αναδεικνύονται σε «κατακτητές» της γης, μέχρι που.. μια ομάδα επιζώντων από τον ιό, βρίσκεται στα εδάφη τους. Εκεί παρατηρούμε μια αλληλεπίδραση ανθρώπων-ζώων, σχεδόν επί ίσοις όροις. Πρέπει να υπάρξει εμπιστοσύνη και αλληλοβοήθεια, προκειμένου και τα δύο είδη να επιβιώσουν ειρηνικά, βελτιώνοντας και την ποιότητα ζωής τους. Μέσα από λεπτές ισορροπίες, παρακολουθούμε την αγριότητα του ενστίκτου της επικράτησης και της επιβίωσης του κάθε είδους, με εξαίρεση τους δύο εκατέρωθεν ηγέτες, που πρεσβεύουν την ομόνοια, μη βρίσκοντας λόγους συγκρούσεων. Το τι γίνεται δεν θα το αποκαλύψουμε, αλλά μπορεί κανείς να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα, κοιτώντας τον κόσμο γύρω του.
Το όλο concept των ταινιών αποτελεί μια υπέροχη αναλογία της τυχαιότητας της κυριαρχίας του ανθρώπου στο σύμπαν. Έτυχε να δημιουργηθεί ένας πλανήτης ικανός να φιλοξενήσει ζωή, έτυχε να είμαστε το επικρατών είδος σε αυτόν τον πλανήτη. Η ταινία μας κάνει να σκεφτόμαστε, πόσο εύθραυστη είναι η κυριαρχία μας. Και βέβαια, δεν απειλούμαστε, ίσως, από πιθήκους, αλλά σίγουρα, φονικές απειλές, όπως ιοί, ή ακόμη και εξωγήινες απειλές, είναι πολύ εύκολο να αποκαθηλώσουν το ανθρώπινο είδος από την πρωτοκαθεδρία του. Και για να εξηγηθούμε – με τον όρο «εξωγήινες απειλές», εννοούμε κάθε έξω-γήινο πολιτισμό, που ίσως έχει καταφέρει να αναπτυχθεί σε κάποιο σύμπαν, διαθέτοντας Πολιτισμό τύπου 1, 2 ή ακόμη και 3. Κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται, μιας και ..ο ουρανός είναι αχανής και ανεξερεύνητος.
Ωστόσο, όντας θύματα ενός συστήματος που ωθεί τέτοιες συμπεριφορές, συχνά οι άνθρωποι φέρονται εγωιστικά. Είμαστε τόσο μικροσκοπικοί κι όμως φερόμαστε σαν να μας ανήκει το σύμπαν- με την κακή, όμως, έννοια. Γινόμαστε μικρόψυχοι, με τάσεις αρχηγικές, καταστροφείς του περιβάλλοντος που μας φιλοξενεί, άγριοι σφαγείς αθώων πλασμάτων για την τροφή μας, υπερκαταναλωτικοί και χωρίς μέτρο. Παράλληλα, ελάχιστα κάνουμε για να ασκήσουμε το νου μας- η χρήση της τεχνολογίας απλά διευκολύνει τη ζωή μας ή μας διασκεδάζει.
Η ανθρωπότητα ως «καλός αγωγός» ενός απαρχαιωμένου ακόμα συστήματος, διαπράττει καθημερινά ύβρεις, άπληστη και καταστροφική- ακόμη και αυτοκαταστροφική πολλές φορές, στέκεται και φέρεται σαν να είναι άτρωτη. Δε λαμβάνει μέτρα προστασίας, δεν προνοεί, δε θωρακίζεται, μένοντας ανυπεράσπιστη σε κάθε συμπαντικό, τυχαίο παράγοντα που ίσως ακόμη και να την καταστρέψει, να την εξαφανίσει για πάντα. Όλη η ενέργειά μας στρέφεται σε ανούσιους πολέμους, σε κατάκτηση εδαφών, σε ορισμό συνόρων, ενώ όλοι θα έπρεπε ήδη να φερόμαστε ως άνθρωποι της Γης- όχι άνθρωποι της χώρας μας, όχι άνθρωποι του μίσους και της ανόητης, ακατάπαυστης ανάγκης για εξουσία.
