Πού χάνουμε την παιδικότητά μας;
Λέμε πως τα παιδιά έχουν “ψυχούλες”, είναι τόσο γλυκούλια και άλλα παρόμοια. Θαυμάζουμε την φοβερή ενσυναίσθηση που δείχνουν, την περιέργεια, την αθωότητα.
Αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να φέρουμε αυτά τα όμορφα χαρακτηριστικά στους “μεγάλους”, πρέπει να δούμε τους λόγους για τους οποίους εμείς ΔΕΝ είμαστε μια φυσιολογική συνέχεια εκείνου του χαρακτήρα που είχαμε ως παιδιά, παρά μια στρεβλή τους εικόνα, πιο φοβισμένη, επιφυλακτική, τραμπούκικη (όλα άμυνες για να αντιμετωπίσουμε έναν σκληρό και άδικο κόσμο).
Τι συμβαίνει στην πορεία και χανόμαστε; Θα σας πω εγώ: μπαίνουν στη μέση οι ιστορίες που έχουμε μάθει να πιστεύουμε.
Πατρίδες, χρήμα, θρησκείες, εκπαίδευση, ευθύνες, παραδόσεις, υποχρεώσεις, εργασία. Βλέπετε εσείς κάτι άλλο, πέρα από αυτά;
Δεν πατάει κανένας ένα κουμπί και “σοβαρεύουμε”, “ωριμάζουμε” ή κάτι ανάλογο. Δεν υπάρχει κάτι βιολογικό στον ανθρώπινο οργανισμό που να υπαγορεύει πως πρέπει να “αλλάξεις” και να “σκληρύνεις”. Οι συνθήκες μας αλλάζουν, όχι η βιολογία μας. “Σοβαρότητα”, “ωριμότητα”, είναι λέξεις που υποδηλώνουν ένα και μόνο πράγμα: ότι μπήκες στη “ράγα” του εκάστοτε, αποδεκτού πολιτισμού, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι απαραίτητα θετικό το πρόσημο αυτών των λέξεων, με λίγα λόγια.
Δύο παραδείγματα:
– Αν ο πολιτισμός σου κάνει ανθρωποθυσίες, εσύ θα είσαι “ώριμος” όταν μπήξεις το πρώτο σου σουβλί στην καρδιά ενός αθώου
– Αν ο πολιτισμός σου πολεμά για τα “δίκια” του (ως γνωστόν όλοι οι λαοί είναι πεπεισμένοι πως έχουν δίκιο όταν πιάνουν τα όπλα), “ώριμος” θα είσαι όταν κραδαίνεις με υπερηφάνεια το φονικό σου εργαλείο.
Δεν τα γράφω όλα αυτά επειδή θεωρώ ότι δεν πρέπει να λέμε ιστορίες στους εαυτούς και τα παιδιά μας. Καθόλου! Ίσα ίσα που οι ιστορίες βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας των μικρών παιδιών και μας επιτρέπουν, όταν ενηλικιωθούμε, να εξελίσσουμε τον πολιτισμό μας γιατί συνεργαζόμαστε μαζικά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει σε τόσο μεγάλο βαθμό κανένα άλλο είδος στον πλανήτη.
Ο λόγος που τα γράφω είναι επειδή βλέπω ξεκάθαρα κάτι. Μήπως το βλέπετε κι εσείς και δεν είμαι ο μόνος;
Χρειαζόμαστε μια ριζική αναπροσαρμογή των ιστοριών που λέμε ως είδος στον εαυτό μας όταν “μεγαλώνουμε”.
Ως παιδιά μαθαίνουμε λιγάκι “ουτοπικές” ιστορίες, το έχετε παρατηρήσει; “Θα έρθει ο Άγιος Βασίλης, ο οποίος πάει σε όλα τα παιδάκια της Γης”, “Θα σε βοηθήσει ο Χριστούλης”, “Νεράιδα των Δοντιών”, “Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!”.
Ας σκαρφιστούμε λοιπόν κι εμείς ως “Μεγάλοι”, τη δική μας ιστορία: μια “τρελή”, “απίθανη”, “ουτοπική”, “παιδική” ιστορία, η οποία θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον κόσμο των παιδιών, όχι κάτι ξένο και διαφορετικό όπως μέχρι σήμερα. Ας προσπαθήσουμε να την αρπάξουμε, να την κάνουμε πραγματικότητα!
Όσοι/ες παρακολουθείτε τη σελίδα ξέρετε ήδη ποια πιστεύω εγώ πως χρειάζεται να είναι τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας ιστορίας, οπότε βάζω εδώ την τελεία μου.
