Μερικές σκέψεις για το δημοψήφισμα
Αυτή η σελίδα πριν από περίπου ένα χρόνο, ξεκίνησε έχοντας κάνει μία υπόσχεση. Ότι θα κρατά το βλέμμα της ψηλά.
Ότι δηλαδή θα προσπαθεί να μην παγιδεύεται σε πλαστά διλήμματα και δίπολα, τα οποία επιβάλλονται από το καθιερωμένο κοινωνικό, πολιτικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όχι από αδιαφορία, καθώς αυτά που συμβαίνουν μας θλίβουν βαθύτατα – αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που τη δημιουργήσαμε αρχικά. Αλλά επειδή απλώς θέλουμε να σκεφτόμαστε “έξω από το κουτί” και ακολουθούμε αυτό το νόημα όσο περισσότερο μπορούμε, χωρίς περιορισμούς.
Αδιαμφισβήτητα αυτές τις μέρες στη χώρα μας είναι εν εξελίξει η κορύφωση ενός δράματος και επικρατεί διχασμός. Πολλές φιλίες, εικονικές ή πραγματικές, δοκιμάζονται, έντονοι διάλογοι παντού κλπ. Ακόμα και να θέλεις να μην ασχολείσαι, η σκληρή πραγματικότητα σε προσγειώνει απότομα.
Δε θα μπούμε στο παιχνίδι της κατηγορίας, ποιος έχει περισσότερη “λογική”, ποιος είχε περισσότερο κόσμο στο Σύνταγμα κλπ, καθώς θεωρούμε πως δεν έχει νόημα αυτές τις ώρες και κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι απογοητευτικό να βλέπουμε σε πόσο μεγάλο βαθμό ο κόσμος ακόμη πιστεύει ότι η ψήφος του, είτε είναι σε εκλογές, είτε σε δημοψηφίσματα, μετράει και μάλιστα ότι έχει “ελευθερία επιλογής”.
Είναι απογοητευτικό, επίσης, να βλέπουμε ότι το σύστημα μπορεί να δημιουργεί διχασμό τόσο εύκολα. Όλο αυτό έχει ως βαθιά αιτία το ότι ο κόσμος δυστυχώς ακόμη πιστεύει ότι η πολιτική και οι πολιτικοί θα του δώσουν τη λύση στα προβλήματά του. Χωρίς φυσικά να φταίει, καθώς αυτό προπαγανδίζεται μέρα νύχτα από παντού γύρω του.
Θα κλείσουμε με ένα απόσπασμα από παλαιότερο κείμενό μας, το οποίο είχαμε γράψει με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα στην Charlie Hebdo:
«Έ όχι λοιπόν, σε κάθε σκληρό γεγονός σαν το χθεσινό, δεν θα ανοίγουμε το στόμα σαν χάνοι και θα λέμε: “Κοίτα τι έγινε…!” Είναι σαν να εκπλήσσεσαι που μια γυναίκα με φουσκωμένη κοιλιά μετά από 9 μήνες γέννησε. Η κοινωνία μας είναι έγκυος και όλα όσα φέρνουν βια, είναι μέσα, στουμπωμένα και καλά κρυμμένα στην κοιλιά της για να μην ενοχλούν την κανονικότητά μας.
Ξέρουμε πού ζούμε και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να γίνουμε θύματα αυτής της κρεατομηχανής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μόνο που τότε δεν πρέπει να μας βρουν σαστισμένους, αλλά ψυχολογικά προετοιμασμένους.»
