Γερμανός πρέσβης και άλλα μυθικά τέρατα της φαντασίας.

Ποια είναι η επιστήμη πίσω από ένα “μνημόσυνο μνήμης”; Χμμ καμία θα έλεγα. Μοιάζει με μια, μασκαρεμένη με τα άμφια του “πολιτισμού”, τελετή πρωτογόνων. Ως δια μαγείας θα ενωθούμε με τις ψυχές των εκλειπόντων και θα νιώσουν πως τους σκεφτόμαστε ή θα νιώσουμε εμείς περισσότερο κοντά τους (μπρρ!). Άρα λοιπόν εφόσον επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτε στο σύμπαν με ένα μνημόσυνο, όπως δεν αλλάζει κάτι έξω από τον “εσωτερικό μας κόσμο” όταν κάνουμε προσευχή, το όλο πράγμα έχει μια συμβολική διάσταση η οποία είναι παραμυθένια, δημιούργημα της φαντασίας μας.

Ως εκ τούτου, τα πρόσωπα που συμμετέχουν αποκτούν κι αυτά μια εξωφυσική διάσταση. Ο “γερμανός πρέσβης” όταν παρευρίσκεται σε μια τέτοια τελετή, πρέπει να έχει μία και αδιαπραγμάτευτη έννοια ως πρόσωπο; Δε μπορεί κάλλιστα να εκπροσωπεί στη φαντασία μας οποιοδήποτε μυθικό “τέρας” ή “ήρωα” επιλέξουμε; Αμέ! Εκείνο του συνεχιστή των σκοτεινών SS, του απεσταλμένου μιας ολιγαρχικής ελίτ που πνίγει οικονομικά λαούς, τον εκπρόσωπο ενός λαού που καμία σχέση δε θέλει να έχει με ναζί, του απλού οικογενειάρχη γερμανού που είναι στο πλευρό του λαού μας και η λίστα κάλλιστα μπορεί να έχει και συνέχεια.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το περιστατικό που απασχόλησε πρόσφατα την κοινή γνώμη μοιάζει αρκετά “λογικό”. Τα πάντα, είναι σε μια θολούρα συμβολικότητας, τα πρόσωπα κι ο μύθος έχουν γίνει ένα και ξαφνικά η Ζωή εμποδίζει ένα “τέρας” σε μια (καλά μαντέψατε) συμβολική κίνηση. Ο Γλέζος, ως σύμβολο των Ελλήνων (καπνοί, καπνοί), με ψυχραιμία, συνοδεύει τον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι.

Μήπως τελικά μαλώνουμε για πράγματα της φαντασίας μας αλλά δε το παίρνουμε χαμπάρι; Η τυραννία των λέξεων για ακόμα μια φορά.