Άνθρωποι και «τέρατα»

Όταν παρατηρούμε το είδος μας και την ιστορία του, βλέποντας τα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει, δε διστάζουμε να μας χαρακτηρίσουμε το «χειρότερο είδος του πλανήτη» (το αν ισχύει αυτό ή όχι, είναι μια άλλη συζήτηση). Ξέρουμε πως ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο.

Ξαφνικά όμως, όταν γίνεται ένα έγκλημα δίπλα μας, στην πόλη μας, σπεύδουμε να πάρουμε από τις πλάτες του είδους μας το φορτίο του αποτροπιασμού, απομονώνοντας τον δράστη από την τόσο «πολιτισμένη» κοινωνία μας. Δεν ξεχνάμε να τον αποκαλούμε σε κάθε συζήτηση «κτήνος» και «τέρας». Αναρωτιόμαστε: «Μα καλά, άνθρωπος είναι αυτός;» και τραμπουκίζουμε λεκτικά στα κοινωνικά μέσα τον «θύτη (ξεχνάμε πως είναι ταυτόχρονα και θύμα) της ημέρας». Μερικοί από εμάς μπορεί να πήγαιναν και στα δικαστήρια να ρίξουν μπινελίκια για εκτόνωση, ενώ μια σταύρωση στην πλατεία Συντάγματος νομίζω πως θα γίνονταν δεκτή με αλλαλαγμούς άγριας χαράς από μεγάλο μέρος του κόσμου.

Έκανε κάτι αποτρόπαιο και απαράδεκτο. Δεν είναι όμως «τέρας». Είναι άνθρωπος και μέχρι προχθές ψώνιζε φέτα δίπλα μας, στο παντοπωλείο της γειτονιάς. Και έτσι χρειάζεται να αντιμετωπιστεί. Η αναγνώριση πως ανήκει στο είδος μας, πως είναι ένας από εμάς, είναι μια καλή αρχή.

Σημείωση: Όποτε σκάει νέο γεγονός με κάποιον άνθρωπο να βαφτίζεται «τέρας» από τα ΜΜΕ και τον κόσμο, θα δημοσιεύω αυτό το κείμενο στα social media μπας και αναγνωρίσουμε αυτό που μας προκαλεί αποστροφή, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια: Ότι ανήκουμε στο ίδιο είδος.