Ο χρόνος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα

Όταν ήμουν περίπου 12 χρονών, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι πολύ περίεργο για τον κόσμο μας: επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Κατάλαβα ότι κάθε χρόνος είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τον προηγούμενο, και θα είναι ουσιαστικά πανομοιότυπος και με αυτόν που ακολουθεί. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν: σχολείο, εργασία, Σαββατοκύριακα, αργίες, πρωτοχρονιά, Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, απόκριες και ούτω καθεξής, όλα σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο χρόνο με το χρόνο. Οι ίδιες δομές, οι ίδιες παραδόσεις, το ίδιο είδος ζωής εμφανίζεται σε όλα τα στάδια. Πραγματικά, αν κοιτάξω τη ζωή των γονιών μου αρκετά προσεκτικά, θα καταλάβω πώς θα είναι και η δική μου τα επόμενα 30-40 χρόνια.

Άρχισα να αναρωτιέμαι γι’αυτό το “φαινόμενο” και να το ψάχνω πιο βαθιά, μιας και μου φαινόταν πολύ βαρετό να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο. Άρχισα να αναρωτιέμαι:
Τι είναι το “έτος”, τι είναι οι “ημέρες” και οι “διακοπές”, τι είναι “σχολείο” ή “εργασία”. Ακόμα περισσότερο στοχευμένα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχει κάποιος που να φαίνεται να ενοχλείται υπερβολικά από όλες αυτές τις κουραστικές επαναλήψεις ή τουλάχιστον κάποιος που να αναρωτιέται φωναχτά γι’αυτό το ζήτημα.

Όσο περισσότερο μάθαινα για τον κόσμο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι κάτω από το σύνολο των ετήσιων “δραστηριοτήτων” κρύβεται ένα κρυφό, αλλά όχι μυστηριώδες, “μυστικό”, που όχι μόνο υποστηρίζει αυτή την επαναλαμβανόμενη κατάσταση, αλλά τη διαιωνίζει και την απαιτεί, και που μάλιστα μπορεί ακόμη και να έχει εφεύρει ορισμένες πτυχές της. Μιλάω για το παιχνίδι του “χρηματοπιστωτικού συστήματος” αυτό καθεαυτό. Όπως θα προσπαθήσω να σας δείξω, ο τρόπος που “κινούμαστε” σε όλη μας τη ζωή, είναι σχεδόν εντελώς διαμορφωμένος από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τον καταναλωτισμό. Είναι κάτι που πολλοί ούτε καν το αναρωτιούνται, αλλά μόλις το κάνετε, θα βρείτε ένα εντυπωσιακό μοτίβο.

Να ξεκινήσουμε;

Καταρχάς, τι είναι έτος, μέρα, λεπτό και δευτερόλεπτο;

Όλοι μοιάζει να συμφωνούμε ότι αυτό είναι το 2014, κάπου μέσα στο μήνα Δεκέμβριο, τη στιγμή της δημοσίευσης αυτού του άρθρου. Αλλά τι αντιπροσωπεύουν αυτές οι έννοιες που είναι βασισμένες στις ημερομηνίες;

Αν αναλύσουμε τα απολιθώματα, τα πετρώματα, ή όλο τον κόσμο γύρω μας, με επιστημονική ακρίβεια, θα δούμε ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Η Γη σχηματίστηκε περίπου πριν 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, η σύνθετη ζωή πριν από περίπου 500 εκατομμύρια χρόνια πριν, και ανατομικά οι σύγχρονοι άνθρωποι γύρω στα 200 χιλιάδες χρόνια πριν. 50.000 με 30.000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι μετανάστευσαν στην Αμερική, την Αυστραλία, την Ασία και άλλα μέρη του κόσμου. Απλά σταματήστε για μια στιγμή και σκεφτείτε το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι στη Βόρεια και Νότια Αμερική, ένα μέρος όπου υπάρχουν άνθρωποι μόνο εδώ και 30 χιλιάδες χρόνια. Αρκετά ενδιαφέρον.

11 χιλιάδες περίπου χρόνια πριν, οι πρώτες πολύπλοκες κοινωνίες άρχισαν να αναπτύσσονται. Από εκείνο το σημείο και μετά, οι άνθρωποι προσπάθησαν να βγάλουν νόημα για τον κόσμο πιο σοβαρά, κυρίως για το δικό τους όφελος. Για να έχουν τον έλεγχο των ζωών τους, έπρεπε πρώτα να καταλάβουν πώς λειτουργεί το περιβάλλον. Παρατήρησαν κάποια μοτίβα στις καιρικές συνθήκες και τον ουρανό. Παρακολουθώντας τη Σελήνη, τα αστέρια και κάποιους πλανήτες (που επίσης πίστευαν ότι είναι αστέρια εκείνη την εποχή), μπόρεσαν να ξεκινήσουν την πρόβλεψη του καιρού. Αυτό αποδείχτηκε ότι είναι σημαντικό πλεονέκτημα. Σκεφτείτε το γεγονός ότι τότε μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα πολύ καλύτερο γεωργικό σύστημα και να προετοιμαστούν καλύτερα για τις εποχές που έρχονται.

Όλη αυτή η “εμμονή” με την παρακολούθηση του χρόνου, έχει μετατραπεί σε ημέρες, μήνες, χρόνια και ρολόγια, τα οποία οι περισσότεροι από εμάς εξακολουθούν να “σέβονται” μέχρι τις μέρες μας.

Το να ανακαλύψουμε πώς ήρθαν σε ύπαρξη τα ημερολόγια είναι μια πρόκληση και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία εδώ, για να δείτε τους πολλούς τρόπους που οι άνθρωποι έχουν σκεφτεί ώστε να μετρούν τις μέρες και να διαισθάνονται τα διαφορετικά μοτίβα στη φύση. Ωστόσο, φαίνεται ότι όταν οι άνθρωποι δεν είχαν σύνδεση στο διαδίκτυο, όπως εκείνοι που ζούσαν πριν από 8.000 χρόνια, αυτό δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Παρ’ όλα αυτά, θα αναφέρω εν συντομία, ότι σε διάφορες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, τα έτη αποτελούνταν από 10 μήνες, και οι εβδομάδες από 5 ή 10 ημέρες, ή δεν υπήρχαν καθόλου. “Εφευρέθηκαν” όλα από την παρατήρηση των ουράνιων σωμάτων και τελειοποιούνταν επί χιλιετίες, μερικές φορές για να ταιριάξουν σε κάποια θρησκευτική “ατζέντα”, για να έχουν κοινωνική αποδοχή, ή απλά για να είναι αρκετά πρακτικά ώστε να είναι σε θέση να βοηθήσουν για να προβλεφθεί το μέλλον.

Κάτι ενδιαφέρον συνέβη πριν από περίπου 500 χρόνια, όταν κάποιος αποφάσισε να “επαναφέρει” τον χρόνο, για να αρχίσει με την γέννηση του Χριστού, μια πολύ γνωστή προσωπικότητα που είχε επηρεάσει πολλές θρησκείες εκείνη την εποχή. Βασικά, αν κοιτάξουμε τη σημερινή χρονιά, μας λέει ότι ο Χριστός γεννήθηκε 2014 χρόνια πριν, και αυτός είναι ο λόγος που εμείς (ή η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς) καταλήξαμε να χρησιμοποιούμε αυτή την αρίθμηση σήμερα. Έτσι, λέμε ότι αυτό είναι το έτος 2014, και είναι, επίσης ο λόγος για τον οποίο μερικοί μπερδεύονται με τους συμβολισμούς AD ή BC. Το BC απλά σημαίνει “προ Χριστού”, ως σημείο αναφοράς για τα έτη πριν από τη γέννηση αυτής της προσωπικότητας (συμπεριλαμβανομένης της εποχής των δεινοσαύρων και των μονοκύτταρων οργανισμών), ενώ AD σημαίνει “Anno Domini”, μια λατινική φράση που σημαίνει “κατά το έτος του Κυρίου μας”, αναφερόμενη στην περίοδο της γέννησης του Χριστού.

Αυτά είναι θρησκευτικά σημάδια που έχουν παραμείνει μαζί μας μέχρι σήμερα, παρόλο που η χρήση τέτοιων συμβολισμών κρύβει επαίσχυντα την απεραντοσύνη και τη σημασία των δισεκατομμυρίων ετών κατά τα οποία τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άστρων έχουν δημιουργηθεί, πλανήτες έχουν σχηματιστεί και η ζωή έχει εξελιχθεί.

Αν θα έπρεπε να λάβουμε ως αφετηρία μας μία πραγματικά σημαντική στιγμή, ώστε να ξεκινήσει η αρίθμηση των ετών μας για τις ανθρώπινες κοινωνίες, αυτή προτείνω ότι θα έπρεπε να είναι είτε 3,6 δισεκατομμύρια πριν (περίπου η χρονική περίοδος που άρχισαν να υπάρχουν τα πρώτα ζωντανά κύτταρα της Γης), ή ίσως η στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν την περιπλάνησή τους από την Αφρική προς άλλα μέρη του κόσμου, το συμβάν που οδήγησε στις κοινωνίες και την ανάπτυξη που βλέπουμε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικές στιγμές για να σηματοδοτήσουν την έναρξη της χρονολογικής αρίθμησης, οι οποίες μπορούν να της δώσουν μια αληθινά επιστημονική σημασία.

Όσο ανόητο κι αν σας φαίνεται, τα έτη, οι μήνες, οι εβδομάδες, οι ημέρες, κλπ είναι απλώς ανθρώπινες ανακαλύψεις τις οποίες μόνο μερικοί άνθρωποι τις θεωρούν “φυσιολογικές” και παρόλο που είναι χρήσιμες για ορισμένα επιστημονικά πεδία και συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, ίσως τώρα δεν είναι τόσο σημαντικά ή χρήσιμα, όπως ήταν κάποτε.

Αλλά καταρχάς, τι είναι η ημέρα;

Από επιστημονική σκοπιά, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Ενώ η Γη περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο της τον άξονα και είναι σε τροχιά γύρω από το πιο κοντινό της άστρο (τον Ήλιο), φως διαφόρων μηκών κύματος από το άστρο φτάνει στον πλανήτη μας. Απ’τη στιγμή που η Γη έχει σφαιρικό σχήμα, μόνο περίπου μισό μέρος του πλανήτη πλημμυρίζει με φως διαφόρων μηκών κύματος, ενώ παράλληλα, το άλλο μισό πλημμυρίζει μόνο ελαφρώς από το φως άλλων, μακρινών αστεριών. Τα μάτια μας, μπορούν να δουν μόνο ένα μικρό εύρος των φωτεινών αυτών αχτίδων (ορατό φως). “Βλέπουμε” επειδή ένα μέρος από αυτό το ορατό φως αντανακλά πάνω στα βουνά, σε λουλούδια, τοίχους, άλλους ανθρώπους, κλπ και εισέρχεται στα μάτια μας. Αυτό το ονομάζουμε “μέρα”. Στη σκοτεινή πλευρά της Γης (αυτό που ονομάζουμε “νύχτα”), βλέπουμε αρκετά λιγότερο καθαρά, μιας και το φως από άλλα άστρα, που βρίσκονται πολλά έτη φωτός μακριά, είναι πολύ πιο αδύναμο. Όταν υπάρχει πανσέληνος παρ’ όλα αυτά, περισσότερο φως από τον Ήλιο αντανακλά πάνω στη Σελήνη και έρχεται στη σκοτεινή πλευρά της Γης, επιτρέποντάς μας να δούμε καλύτερα.

Αν τα μάτια μας ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν άλλα μήκη κύματος φωτός, η μέρα και η νύχτα, δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές για μας. Ή μπορεί η διαφορά να ήταν πολύ λιγότερο ανιχνεύσιμη, ή διαφορετική με έναν εντελώς νέο τρόπο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η έννοια της “μέρας” είναι ως επί το πλείστον μια ανθρώπινη έννοια που βασίζεται σε κάποια, στην πραγματικότητα, ασαφή μοτίβα (η περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της και η τροχιά της γύρω από τον Ήλιο, δεν είναι ακριβείς).

Δεδομένου ότι αυτά τα μοτίβα (μέρα-νύχτα) βασίζονται άμεσα στο φως που είμαστε σε θέση να δούμε, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι γίνονται σημαντικά μόνο επειδή εμείς τα κάνουμε να είναι. Στη φύση βρίσκονται πολλά άλλα μοτίβα τα οποία δεν χρησιμοποιούμε (μαγνητικά πεδία, διακύμανση κλίματος, θέσεις των αστεριών, κηλίδες του Ήλιου, κλπ), είτε γιατί απλά δεν τα χρησιμοποιούμε (έτσι απλά), είτε επειδή δεν μπορούν να είναι χρήσιμα για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες που αντιλαμβανόμαστε ή/και για εμάς ως άτομα, για τον λόγο ότι ίσως δεν είναι τόσο εύκολα ανιχνεύσιμα, ή όχι αρκετά “φυσιολογικά” για εμάς.

Ένα έτος είναι μια ατελής τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο, και μια μέρα είναι μια ατελής περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της. Και οι δύο αυτές έννοιες μπορούν να είναι πολύ χρήσιμες σε ορισμένα πεδία, όμως ο τρόπος που τις ερμηνεύουμε σε κοινωνικό επίπεδο μπορεί να γίνει πολύ βασανιστικός.

Μια “μέρα” είναι επίσης χωρισμένη σε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, και ακόμη μικρότερες μονάδες με κίνηση, που κάνουν “τικ-τακ”, μέσα σε έναν συγκεκριμένο δημοφιλή μηχανισμό (Σημείωση: ίσως εδώ ο αρθρογράφος να αναφέρεται σε κάποιον μηχανισμό που θυμίζει μετρονόμο). Αυτοί οι μηχανισμοί έχουν “τελειοποιηθεί” για να κρατούν το “τικ-τακ” όσο το δυνατό λιγότερο επηρεαζόμενο από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η κίνηση, πίεση, και η βαρύτητα. Μέχρι πριν από 4.000 χρόνια, οι άνθρωποι δεν είχαν καμία ιδέα για τα λεπτά ή τις ώρες. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Είστε σε θέση να φανταστείτε να περνάτε την ημέρα σας χωρίς να λογαριάζετε τις μικρότερες υποκατηγορίες της (ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα); Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον…

Μια πολύ απλή μέθοδος χρησιμοποιήθηκε για να διαιρέσει την ημέρα σε μικρότερα τμήματα. Βασικά, τοποθέτησαν ένα ραβδί στο έδαφος και υπολόγισαν πώς κινείται η σκιά του κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σε κάποια φάση, αποφάσισαν να διαιρέσουν την ημέρα σε 12 ίσα μέρη. Η διαίρεση αυτή αντικατόπτριζε τη χρήση του δωδεκαδικού συστήματος από την Αίγυπτο, όπου η σημασία του αριθμού 12 συνήθως αποδίδεται είτε στο γεγονός ότι αυτό ισούται με τον αριθμό των κύκλων της Σελήνης σε ένα έτος, ή με τον αριθμό των αρθρώσεων των δακτύλων σε κάθε χέρι (τρεις σε κάθε ένα από τα τέσσερα δάχτυλα, με εξαίρεση τον αντίχειρα), δίνοντάς τους τη δυνατότητα να μετρήσουν μέχρι το 12 μαζί με τον αντίχειρα. Δεδομένου ότι δεν είχαν τεχνητό φως άμεσα διαθέσιμο, θεωρούσαν τη νύχτα ως εντελώς διαχωρισμένη από τη μέρα και η διάρκεια των ωρών της ημέρας τους ήταν διαφορετική από την μία καιρική περίοδο ως την άλλη (οι καλοκαιρινές ώρες ήταν μεγαλύτερες από ό,τι τον χειμώνα). Σε κάποια φάση, άρχισαν να μετρούν τον χρόνο της διάρκειας της νύχτας, χρησιμοποιώντας τα αστέρια και απλά έτυχε να χρησιμοποιούν 12 αστέρια για να το καθορίσουν. Έτσι, καταλήξαμε να έχουμε μια 24ωρη ημέρα, επειδή υπήρχαν 12 χρονικά διαστήματα για τη μέρα συν 12 ακόμα για τη νύχτα. Για χιλιάδες χρόνια, οι ώρες δεν είχαν την ίδια διάρκεια. Μόνο πρόσφατα (600 χρόνια πριν) έγινε ευρέως αποδεκτό ότι οι ώρες θα πρέπει να είναι ρυθμισμένες έτσι ώστε να έχουν συγκεκριμένη διάρκεια.

Η 24ωρη ημέρα έγινε το πιο σύνηθες σύστημα, αν και υπήρχαν και άλλα συστήματα σε χρήση τότε που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί, για να δημιουργήσουν την παγκόσμια αντίληψη για τις “ώρες”. Ωστόσο, ορισμένα από αυτά τα άλλα συστήματα, χρησιμοποιούνταν για την ένδειξη λεπτών και δευτερολέπτων. Ένα τέτοιο σύστημα ήταν το εξηκονταδικό (βάση το 60). Το 60 είναι ένας ταιριαστός αριθμός για τη διαίρεση του χρόνου σε μικρότερες μονάδες. Για παράδειγμα, μία ώρα μπορεί στη συνέχεια να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένη σε τμήματα των 30 λεπτών, 20 λεπτών, 15 λεπτών, 12 λεπτών, 10 λεπτών, 6 λεπτών, 5 λεπτών, 4 λεπτών, 3 λεπτών, 2 λεπτών, και 1 λεπτού. Το 60 είναι ο μικρότερος αριθμός που είναι διαιρετός από κάθε αριθμό από το 1 έως 6. Δηλαδή, είναι το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των αριθμών 1, 2, 3, 4, 5, και 6.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν υπήρχε διαδίκτυο τότε (που σημαίνει ότι δεν είχαν ούτε facebook), ώστε να μπορούν να περνούν το χρόνο τους παίζοντας με τα μαθηματικά και να προσπαθούν να βρουν μοτίβα στη φύση. Περίπου 2.000 χρόνια πριν, ο Έλληνας αστρονόμος Ερατοσθένης δημιούργησε έναν κύκλο που είχε διαιρεθεί σε 60 ίσα μέρη (το 60 μοιάζει να είναι ένας “μαγικός” αριθμός) για διάφορους επιστημονικούς σκοπούς. Τότε, άλλοι άνθρωποι που είχαν υιοθετήσει τη μέθοδό του, τα υποδιαίρεσαν σε περαιτέρω μέρη, εκ των οποίων το καθένα είχε 60 ίσα μέρη για πρόσθετες χρήσεις, αναφερόμενοι σε αυτά ως “partes minutae primae”, που σημαίνει “πρώτα μέρη”. Εμείς τώρα τα λέμε “λεπτά”. Εκείνα τα πρώτα τμήματα υποδιαιρέθηκαν περαιτέρω σε 60 ακόμα μικρότερα τμήματα που ονομάστηκαν “partes minutae secundae”, “δεύτερα μέρη”, ή όπως τα αποκαλούμε σήμερα, “δευτερόλεπτα”. Άρα μπορείτε να καταλάβετε από που προήλθαν τα ονόματα, καθώς και οι διαιρέσεις τους. Το σύστημα αυτό υιοθετήθηκε αργότερα για να διαιρέσει τις ώρες, αντί του αρχικού 60-τομου κύκλου.

Θυμηθείτε ότι αυτό ήταν πριν από 2.000 χρόνια, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις “ώρες” ως ένα στάνταρ χρονοδιάγραμμα για όλες τις περιόδους του έτους. Επιπλέον, η έννοια των λεπτών και των δευτερολέπτων (εμπνευσμένο από τον “τρελό διαχωρισμό του κύκλου”), δεν ήταν για τα καλά υιοθετημένη μέχρι περίπου 400 χρόνια πριν. Πριν από αυτό, διάφορες ορολογιακού τύπου οθόνες διαιρούσαν μόνο τις ώρες σε μισά, τρίτα, τέταρτα και μερικές φορές σε 12 μέρη, αλλά ποτέ σε 60. Στην πραγματικότητα, μια ώρα δεν ήταν ευρέως κατανοητό ότι ήταν το χρονικό διάστημα των 60 λεπτών. Δεν ήταν πρακτικό για το ευρύ κοινό να κατανοήσει τα λεπτά, έως ότου αυτά εμφανίστηκαν σε μηχανικά ρολόγια, για πρώτη φορά πριν από 200-300 χρόνια. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις παλιές αντιλήψεις για να παρακολουθούμε την ώρα και συχνά έχουμε “παλέψει” για να προσαρμόσουμε αυτές τις παλιές αντιλήψεις, ούτως ώστε να ταιριάζουν στη γνώση και στα σύγχρονα επιστημονικά μας όργανα. Για παράδειγμα, το 1967, το “δευτερόλεπτο” επαναπροσδιορίστηκε ως η διάρκεια 9,192,631,770 μεταβάσεων ενέργειας ενός ατόμου καισίου. Το αντιλαμβάνεστε; Ούτε εγώ. Προφανώς, προκειμένου να κρατήσουμε έναν ατομικό χρόνο (ένα καλύτερο τικ-τακ από τη φύση) σε συμφωνία με τον αστρονομικό χρόνο, ένα “άλμα δευτερολέπτων” πρέπει να προστίθεται περιστασιακά. Έτσι, δεν αποτελούνται όλα τα λεπτά από 60 δευτερόλεπτα. Κάποια σπάνια λεπτά, που “έρχονται” σε ποσοστό περίπου οκτώ ανά δεκαετία, στην πραγματικότητα πρέπει να περιέχουν 61.

Έτσι, κατά τα τελευταία περίπου 8.000 χρόνια, “τυχαίες” ιδέες που έχουν μεταλλαχθεί μέσω της έμπνευσης, της ανάγκης, της μαθηματικής “ομορφιάς”, ή του θρησκευτικού και κοινωνικού πλαισίου, έχουν μετατραπεί σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε έτος, μήνα, εβδομάδα, ημέρα, ώρα, λεπτό ή δευτερόλεπτο. Το να καταλάβουμε την ιστορία αυτών των συμβολισμών είναι ιδιαίτερα σημαντικό για να είμαστε σε θέση να αναλύσουμε σωστά αυτό που αντιπροσωπεύουν.

Σήμερα, αυτές οι χρονικές έννοιες φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε κάτι εντελώς ζωτικής σημασίας για όλους μας. Δεν τις ελέγχουμε, αυτές μας ελέγχουν. Πότε κοιμόμαστε και για πόσο χρονικό διάστημα, πότε και πόσο συχνά τρώμε, πότε χαλαρώνουμε ή είμαστε παραγωγικοί, δεν είναι πλέον περιστασιακά ή προκύπτοντα, αλλά, αντίθετα, έχουν μετατραπεί σε πολύ προσεκτικά σχεδιασμένα γεγονότα.

Είναι αλήθεια ότι οι χρονικές έννοιες που χρησιμοποιούμε σήμερα έχουν να επιδείξουν τεράστια δύναμη στην πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων, ακόμη και δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια από τώρα και με τόσο μεγάλη ακρίβεια ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές ηλιακές εκλείψεις με περιθώριο λάθους το ένα δευτερόλεπτο. Αλλά γιατί είμαστε τόσο παθιασμένοι με το να παρακολουθούμε τον χρόνο για την καθημερινή μας ζωή και ποιο είναι το όφελός μας από αυτό;

Το μοντέλο “οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ώρες αναψυχής, οκτώ ώρες ξεκούρασης” είναι κάτι που διατυπώθηκε πριν από 200 χρόνια, από ένα άτομο με αρκετά μεγάλη δύναμη στην κοινωνία και εξακολουθεί να είναι ευρέως υιοθετημένο μέχρι και σήμερα.

Πώς οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν κάθε χρόνο της ζωής τους (τα νούμερα αντιπροσωπεύουν πλήρεις και συνεχείς ημέρες χωρίς σταματημό):

Εργαζόμενοι
80 περίπου ημέρες εργασίας (8 ώρες x 240 εργάσιμες ημέρες = 1.920 ώρες)
122 ημέρες ύπνου
9 ημέρες απλά βλέποντας διαφημίσεις
5 ημέρες καθαριότητα
11-12 ημέρες μαγείρεμα
20 ημέρες οδήγηση
Περίπου 2 ημέρες “κολλημένοι” στην κίνηση (απλώς να περιμένουν)
15 ημέρες για ψώνια

Φοιτητές
50 ημέρες στη σχολή (6 ώρες x 200 μέρες μάθησης = 1.200 ώρες), χωρίς να υπολογίζουμε το “διάβασμα”
122 ημέρες ύπνου
9 ημέρες βλέποντας διαφημίσεις
2 ημέρες “κολλημένοι” στην κίνηση
15 ημέρες για ψώνια.

Έτσι, για τους εργαζόμενους, κατά μέσο όρο, 256 από τις 365 μέρες είναι πλήρως αφιερωμένες είτε για ύπνο, εργασία, μαγείρεμα, καθάρισμα, ψώνια ή κυκλοφορία στους δρόμους.

Για τους φοιτητές, είναι περίπου 200 από 365 ημέρες.

Επαναλαμβάνω, οι πιο πάνω αριθμοί αφορούν τον “συμπιεσμένο, πλήρως αφιερωμένο χρόνο”! Χωρίς σταματημό!

Τώρα σκεφτείτε ότι πρόκειται για απλές εκτιμήσεις για το πώς ξοδεύετε τον χρόνο σας κάθε έτος. Οι αριθμοί μπορεί να πάνε πολύ ψηλότερα αν υπολογίσουμε τον χρόνο που περνάτε σε αναμονή στις ουρές ή για λεωφορεία, επιπλέον ώρες στη σχολή, υπερωρίες στη δουλειά σας, περιμένοντας για ένα πακέτο στο ταχυδρομείο ή για να περιμένετε τα παιδιά σας να φτάσουν σπίτι από το σχολείο, ώστε να μπορέσετε εσείς να φύγετε και πολλά άλλα “μικροπράγματα”, που σχετίζονται άμεσα με τον τρόπο ζωής στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Φανταστείτε πόσα από τα παραπάνω θα άλλαζαν αν δεν ήσασταν υποχρεωμένοι να εργάζεστε ή αναγκασμένοι να παρακολουθήσετε μαθήματα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι εντελώς άνευ αντικειμένου. Ή αν το σύστημα μεταφορών ήταν αποτελεσματικό και αυτοματοποιημένο ώστε να μπορείτε να απολαύσετε τη “βόλτα” παρά να “μάχεστε” στους δρόμους με την κίνηση. Ή εάν δεν έπρεπε να ξοδεύετε τόσο πολύ χρόνο για ψώνια, καθαριότητα ή μαγείρεμα (ή να υποβάλλεστε σε οποιεσδήποτε αντιπαθητικές διαφημίσεις). Ας το αναλύσουμε τώρα στενότερα για να δούμε πόσο σχετικές είναι δομές όπως το σχολείο ή η εργασία και πώς ο “χρόνος” έχει γίνει κάτι περισσότερο από ένας “ηγεμόνας” των ζωών μας – ένας υπέρτατος νόμος.

Συζητήσαμε για το εκπαιδευτικό σύστημα σε δύο προηγούμενα άρθρα του περιοδικού και συνιστώ να τα διαβάσετε για την περαιτέρω κατανόηση όσων θα ακολουθήσουν, αλλά εν ολίγοις, το τυπικό σχολικό πρόγραμμα είναι καθαρά μια εφεύρεση, η οποία καθοδηγείται από την ανάγκη της κοινωνίας να δημιουργήσει εργαζόμενους. Πήγα σχολείο για 15 χρόνια και πέρασα πολύ χρόνο να μην κάνω τίποτα, ούτε καν δίνοντας προσοχή στα παρωχημένα μαθήματα. Απλώς καθόμουν μέσα στην τάξη, περιμένοντας μέχρι το τέλος του μαθήματος. Αυτό συνέβη σε όλους όσους ξέρω, χωρίς εξαιρέσεις. Μας τιμωρούσαν αν φτάναμε αργά και δεν είχαμε τη δυνατότητα να φύγουμε από την τάξη νωρίς, ακόμη και αν ο δάσκαλος είχε τελειώσει το μάθημα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ο δάσκαλος δεν μπορούσε να είναι στο μάθημα, ήμασταν υποχρεωμένοι πάντα να μένουμε στην αίθουσα για όλη τη διάρκεια (40-50 λεπτά). Οι δάσκαλοι αναγκάζονταν επίσης να παρουσιάζουν πλήρως τη διδακτέα ύλη με το ρολόι (σαν να ήμασταν αναγκασμένοι να την ακούσουμε), λες και είναι αρκετά 40-50 λεπτά για να διδάξουν ενδελεχώς κάθε είδους θέμα ή εμείς να το μάθουμε, συμπεριλαμβανομένης της γυμναστικής που κρατούσε το ίδιο χρονικό διάστημα.

Υπήρχε κάποιος ειδικός “λόγος” που γινόταν αυτό; Κανένας! Αυτό ήταν το πρόγραμμα και όλοι έπρεπε να το σεβαστούμε.

Αν δεν το κάναμε, θα υπήρχαν οικονομικές συνέπειες για τους δασκάλους και μια πληθώρα αρνητικών επιπτώσεων για τους μαθητές (χαμηλότεροι βαθμοί, πειθαρχικά μέτρα – πράγματα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένταση και στρες τόσο για το μαθητή, όσο και για τους γονείς του, όλα υπό τον φόβο ότι ο μαθητής δεν θα μπορούσε να τελειώσει το σχολείο ή να αποφοιτήσει με καλούς βαθμούς, διακυβεύοντας το μέλλον του στον μελλοντικό χώρο εργασίας του και κατ’επίπτωση θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του στο χρηματοπιστωτικό σύστημα). Από αυτή την άποψη, ίσως τελικά υπήρχε ένας ειδικός λόγος, για τον οποίο συνέβαινε όλο αυτό.

Η εργασία είναι άλλο ένα “πρέπει” στον σημερινό κόσμο και ο χρόνος που αφιερώνουμε σε αυτήν, δεν υπολογίζεται από την πρόοδο ή την αποτελεσματικότητα μας, αλλά είναι ένα στάνταρ πρόγραμμα που μετριέται σε χρήμα. Όλοι οι άνθρωποι που ξέρω, περνούν κάποιο χρονικό διάστημα σχεδόν κάθε μέρα στη δουλειά τους, κάνοντας το απολύτως τίποτα, απλώς περιμένουν το χρόνο να περάσει και να τελειώσει το “μετρημένο από τον χρόνο καθήκον” τους. Όλο αυτό είναι μια τεράστια απώλεια προσωπικού χρόνου και συμβαίνει μόνο επειδή είμαστε υπό το καθεστώς του “ηγεμόνα” (του χρόνου) και των χρημάτων. Εάν η εργασία λέει ότι πρέπει να εργάζεσαι 8 ώρες την ημέρα, αλλά την ολοκληρώσεις σε 6 ώρες, πρέπει να μείνεις και πάλι εκεί για να συμπληρώσεις τις 8 ώρες.

Όπως στο σχολείο, έτσι και στην εργασία, εάν δεν τηρήσεις το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα, υπάρχουν σοβαρές τιμωρίες. Σε αμφότερα το σχολείο και τη δουλειά, η κύρια τιμωρία είναι η απειλή για το νομισματικό σας πλεονέκτημα μέσα στο σύστημα. Αν χάσετε αυτό το “πλεονέκτημα”, θα μπορούσατε να χάσετε τη ζωή σας (να μην έχετε τίποτα να φάτε, πού να μείνετε, προβλήματα υγείας, κλπ) ή να υποφέρετε τρομερά. Μια εργασία (μόχθος για αγοραστική δύναμη) είναι το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα. Χωρίς θέσεις εργασίας, δεν μπορεί να υπάρξει χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Τα λεωφορεία, τα ταξί, το μετρό και τα δρομολόγια των τρένων, είναι όλα συγχρονισμένα ως επί το πλείστον με αυτά τα δύο σημαντικά “πρέπει” (σχολείο και εργασία), ενισχύοντας το σύστημα να παραμείνει ως έχει. Εάν οι ώρες της εργασίας ή του σχολείου ήταν να να μειωθούν, οι μεταφορικές εταιρείες, θα έχαναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Ακόμη και τα τηλεοπτικά προγράμματα και τα ωράρια των καταστημάτων έχουν σχεδιαστεί για να ταιριάζουν με αυτό το σύστημα. Αν θέλετε να αγοράσετε κάτι την Κυριακή, μπορεί να μη βρείτε το κατάστημα ανοιχτό. Μπορείτε πιθανώς να βρείτε ένα καζίνο ανοικτό στη μία τα ξημερώματα, αλλά όχι ένα φαρμακείο για να έχετε “πρόσβαση” σε κάποιο απαραίτητο φάρμακο. Αυτά τα είδη των ωραρίων, υπαγορεύονται κυρίως από τα χρήματα:
Τα καζίνο κερδίζουν περισσότερα χρήματα εκείνη την ώρα, έτσι είναι ανοικτά.

Έχετε ποτέ παρατηρήσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών ή των ντοκιμαντέρ τείνουν να έχουν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια; Αυτό συμβαίνει για να μπορέσει να προβληθεί δημόσια. Χρειάζεται να “χωράει” στο εμπορικό πρόγραμμα του σινεμά ή του τηλεοπτικού σταθμού. Οδηγούνται από τη διαφήμιση και άλλα κίνητρα κέρδους, τα οποία είναι και ο λόγος που οι ειδήσεις, οι ταινίες, τα ντοκιμαντέρ, κλπ, συχνά πρέπει να “γεμίζουν” τον χρόνο τους (συχνά με ανοησίες), απλά για να απλωθεί αυτός σε μία καθορισμένη διάρκεια. Συγκεκριμένα για τα δελτία ειδήσεων, δεν θα έπρεπε οι πραγματικές ειδήσεις που είναι άξιες αναφοράς να υπαγορεύουν αυτές το χρονικό διάστημα της παρουσίασής τους; Γιατί σήμερα ισχύει το ανάποδο;

Οι ώρες που κοιμόμαστε και οι διαιρέσεις της ημέρας μας, είναι επίσης καθοδηγούμενες κυρίως από αυτούς τους δύο τομείς (εργασία και σχολείο). Μπορεί να πιστεύουμε ότι είναι φυσικό να κοιμόμαστε 6 με 8 ώρες την ημέρα και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μη βιάζεσαι, χρηματοπιστωτικό σύστημα! Πολλές μελέτες έχουν διεξαχθεί και το συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει “κανονικός” τρόπος για να κοιμηθείς. Μερικοί άνθρωποι κοιμούνται πολλές φορές την ημέρα από 2-4 ώρες η καθεμιά. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να κοιμούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή ένα μεμονωμένο καθορισμένο χρονικό διάστημα κάθε μέρα, αλλά μόνο για 3-4 ώρες. Στον σημερινό, ελεγχόμενο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κόσμο, δεν έχεις πολλά περιθώρια ώστε να μην επιλέξεις το μοτίβο του “6-8 ώρες ύπνο μία φορά την ημέρα”.

Προσωπικά, είχα πάντα ένα πολύ διαφορετικό πρότυπο ύπνου από το “κανονικό”. Έπεφτα για ύπνο 4-5 το πρωί και ξυπνούσα 1-2 το μεσημέρι όταν δεν είχα σχολείο. Όταν πήγαινα σχολείο, το πρόγραμμα του ύπνου μού προκαλούσε πολύ άγχος και αναγκασμένος να προσαρμοστώ, πολλές φορές πήγαινα στο σχολείο πολύ κουρασμένος. Με απλά λόγια, ήμουν αναγκασμένος να συμμορφωθώ. Από την άποψη αυτή, αν δεν “εργαζόμουν” για το περιοδικό του The Venus Project, δεν θα ήμουν σε θέση να κρατήσω μια δουλειά. Κάθε φορά που έπρεπε να εργαστώ, έφτανα στη δουλειά τόσο κουρασμένος, που δεν ήμουν σε θέση να δουλέψω και πολύ, έτσι κι αλλιώς. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς επίσης περνάτε κάτι ανάλογο και είστε αναγκασμένοι να προσαρμοστείτε στο πρόγραμμα του εκάστοτε θεσμού (και ίσως όχι πολύ καλά).

Αν και μερικοί πιστεύουν ότι ζούμε σε “μοντέρνους καιρούς” και ότι έχουμε φοβερή ποιότητα ζωής, ακόμα και τα πιο βασικά πράγματα, όπως ο ύπνος, υπαγορεύονται από την “έξυπνη” και “προστατευτική” κοινωνία μας. Πολλές φορές, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πάνε για ύπνο στις 10 το βράδυ, όχι επειδή νυστάζουν, αλλά μόνο και μόνο επειδή θα πρέπει να ξυπνήσουν στις 6 το πρωί για να είναι “σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα” την επόμενη μέρα.

Ίσως να μην υπήρχε καν η έννοια του “αύριο”, αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να ξυπνήσουμε για να πάμε σχολείο ή δουλειά “στην ώρα μας”.

Σαββατοκύριακα, διακοπές και αργίες:

Αυτά είναι τα διαλείμματα από τα θεσμοθετημένα ωράρια του υποχρεωτικού σχολείου και της εργασίας, αλλά ακόμη και αυτά έχουν οργανωθεί προσεκτικά ώστε να είναι κατάλληλα διαμορφωμένα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα Σαββατοκύριακά μας είναι συχνά “κλεισμένα” για να ξεκουραζόμαστε έπειτα από τις σκληρές ημέρες της καθημερινότητας που περνάμε στη δουλειά και το σχολείο. Έτσι, ακόμα κι αν έχουμε 2 ημέρες “ελεύθερες” κάθε εβδομάδα, μπορεί να μην είναι τόσο παραγωγικές για κάτι περισσότερο από ό,τι να ξεκουραστούμε, στα πλαίσια της προετοιμασίας για την εβδομάδα που ακολουθεί. Κάτι σχετικό επίσης είναι, ότι ακριβώς επειδή το σχολείο και η εργασία έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη σημασία στη ζωή τους, μερικοί άνθρωποι που γνωρίζω δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο που διαθέτουν τα Σαββατοκύριακα. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό τους στρεσάρει. Το σχολείο και η εργασία είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα τους, που εκτός από αυτά δεν έχουν κάτι άλλο σημαντικό στη ζωή τους.

Τα Σαββατοκύριακα επίσης προσφέρονται για ψώνια. Είναι τότε που οι εργαζόμενοι τρέχουν να δαπανήσουν τα χρήματα για τα οποία έχουν εργαστεί την περασμένη εβδομάδα. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος του Σαββατοκύριακου ξοδεύεται στα καταστήματα. Τα ψώνια είναι ένα σημαντικό κομμάτι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Οι άνθρωποι πρέπει να αγοράζουν και να καταναλώνουν, ώστε να διατηρείται ο κύκλος της διακίνησης του χρήματος. Οι διακοπές είναι μια ακόμα πτυχή που οργανώνεται με γνώμονα την κατανάλωση. Οι άνθρωποι στις διακοπές τείνουν να αγοράζουν και να χρησιμοποιούν ακόμα περισσότερα πράγματα. Ίσως είναι ο νοητικός “οργασμός” που παίρνουν από αυτό, μετά από μακρές περιόδους εργασίας ή μάθησης, 5 ημέρες κάθε εβδομάδα. Φυσικά, αυτό είναι μια τεράστια ευκαιρία για τις εταιρείες να πουλήσουν ακόμη περισσότερα πράγματα. Πολλές επιχειρήσεις πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων βασίζονται πλήρως σε αυτά τα μεγάλα διαλείμματα, αν και δεν είναι καθόλου μεγάλα, σε σύγκριση με το πόσο εργάζονται ή μελετούν οι άνθρωποι στη διάρκεια ενός έτους. Πολλοί άνθρωποι “κλείνουν” τα καλοκαιρινά τους ταξίδια πολλούς μήνες πριν, συχνά “υπνωτισμένοι” από “ειδικές προσφορές”, ενώ άλλοι αισθάνονται την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν αυτό το “διάλειμμα” για να εργαστούν συμπληρωματικές ώρες, ώστε να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Παρόμοια πράγματα ισχύουν και για τον Χειμώνα ή παρόμοια διαλείμματα, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να τα προγραμματίσουν για να βεβαιωθούν ότι τα αξιοποίησαν στο έπακρο και το πρόγραμμά τους είναι συχνά επηρεαζόμενο από τις διαφημίσεις και τις τεχνητές εκπτώσεις. Οι θρησκευτικές και άλλες διακοπές έχουν περιοριστεί στη διακόσμηση και τις “γιορτινές προσφορές” στα ράφια των σούπερ μάρκετ και στις περισσότερες εκστρατείες μάρκετινγκ των επιχειρήσεων.

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, η ημέρα των Ευχαριστιών, οι
απόκριες, το Πάσχα, οι εθνικές ημέρες των χωρών, τα γενέθλια, οι επέτειοι και άλλες γιορτές, ταυτίζονται με την κατανάλωση συγκεκριμένων προϊόντων. Έχουν γίνει όλο και πιο σχετιζόμενες με τα τρόφιμα που πρέπει να σερβιριστούν σε μεγάλες (δαπανηρές και σπάταλες) ποσότητες κατά τη διάρκεια αυτών των συγκεκριμένων γεγονότων, ή με τα δώρα, τα διακοσμητικά και άλλα αντικείμενα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο ή στα γενέθλια κάποιου.

Μήνες πριν από την Πρωτοχρονιά, οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλούν για τη νέα τοποθεσία στην οποία θα γιορτάσουν. Αν ζείτε εδώ, θα πρέπει να πάτε εκεί και αν ζείτε εκεί, θα πρέπει να έρθετε εδώ για τον εορτασμό. Λίγες εβδομάδες πριν, πρωταρχικό μέλημα των ανθρώπων είναι ποια φανταχτερά ρούχα θα φορέσουν, ποια κοσμήματα, πόσα χρήματα θα δαπανήσουν και ποιο εστιατόριο να επιλέξουν, τι αυτοκίνητο να χρησιμοποιήσουν για να πάνε εκεί και πώς αλλιώς θα εμφανιστούν “άψογοι” και/ή θα δείχνουν πλουσιότεροι από τους άλλους που εμφανίζονται εκεί.

Εστιατόρια ανταγωνίζονται για να μας κερδίσουν ως καταναλωτές με εξωτικά πιάτα, new-age σχέδια εσωτερικού χώρου και προσφέροντας την “καλύτερη μουσική της πόλης”, με το μόνο που θέλουν να είναι να πουλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Τα “εξωπραγματικά” show με πυροτεχνήματα, τα οποία είναι ακριβά στην κατασκευή και επικίνδυνα στον χειρισμό, κάνουν τους ανθρώπους να κοιτούν ψηλά (μια σπάνια δραστηριότητα για τους περισσότερους), μόνο και μόνο για να δουν τεχνητά κατασκευασμένες πολύχρωμες εκρήξεις για λίγα λεπτά. Σπατάλη πόρων; Εσύ αποφασίζεις. Ελάτε, ελάτε όλοι! Τα ακριβά ποτά και τα φορέματα, τα άβολα ρούχα και τα ψεύτικα χαμόγελα, δεν χάνονται με τίποτα.

Σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά ο εορτασμός τέτοιων γεγονότων σίγουρα επηρεάζεται, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, από το χρήμα που γεννάει κοινωνικές τάξεις, οι οποίες αποκτούν αίγλη μέσω αντικειμένων. Ακόμα και όταν έχεις τα γενέθλιά σου, περιμένεις την τούρτα και σίγουρα κάποια δώρα. Τα κλαμπ και τα εστιατόρια στηρίζονται επίσης εντελώς πάνω στην κατανάλωση και τα περισσότερα party είναι συνδεδεμένα με φαγητό και αλκοόλ στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Ίσως δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη γιατί πολλοί άνθρωποι προτιμούν να χρησιμοποιήσουν ναρκωτικά μετά από μια σκληρή εβδομάδα στην εργασία ή μια αγχωτική εβδομάδα στο σχολείο…

Επειδή ζούμε σε έναν κόσμο καταναγκαστικής, διαρκούς κατανάλωσης και κοινωνικής διαστρωμάτωσης, βασισμένες στον πλούτο και την πρόσβαση, πολλές ετήσιες εκδηλώσεις έχουν γίνει εκδηλώσεις κατανάλωσης: από το χριστουγεννιάτικο δέντρο στα δώρα, από τα πιο ακριβά ρούχα που αγοράζεις, μέχρι το αλκοόλ που καταναλώνεις, όλο αυτό θεωρείται από την κοινωνία μας ως “φυσιολογικό”, ακριβώς έτσι ώστε να μπορούν να εμπορεύονται τα προϊόντα τους συνεχώς για να βγάζουν λεφτά, με ελάχιστη προσοχή στην ανθρώπινη φροντίδα. Δεν υπονοούμε ότι αυτή είναι μια συνωμοσία μεταξύ των εταιρειών για να μας αναγκάσουν να ξοδεύουμε περισσότερα. Πολύ πιο απλά, είναι μέρος της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Όπως ίσως θα έχετε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, κάθε πτυχή της ζωής σας, από το πότε και πόσο κοιμάστε, πότε και πόσο θα πρέπει να εργαστείτε ή να μάθετε, πότε μπορείτε να χαλαρώσετε ή να διασκεδάσετε και σε γενικές γραμμές πώς ξοδεύετε τον περισσότερο “χρόνο” της ζωής σας, υπαγορεύεται από ένα αδιάφορο, σπάταλο, αλόγιστο σύστημα, το οποίο βασίζεται κατά κύριο λόγο στην αέναη κατανάλωση και σε καταναγκαστικούς κανόνες. Καταναλώνουμε κάθε χρόνο της ζωής μας, κοιτώντας το ρολόι και ψάχνοντας χρήματα, μόνο και μόνο για να κάνουμε ακριβώς το ίδιο τον επόμενο χρόνο. Τώρα θυμηθείτε την αληθινή αξία των χρόνων, των μηνών, των εβδομάδων, των ημερών, των λεπτών και των δευτερολέπτων. Μπορείς να καταλάβεις τώρα, πώς έχουμε “εκπαιδευτεί” για να γίνουμε τόσο παθιασμένοι με αυτά τα χρονικά διαστήματα; Έχουμε ρομποτοποιηθεί για το κέρδος.

Αν σου δίνω 1440 δολάρια την ημέρα, το πιο πιθανό είναι ότι θα προσπαθείς μέρα με τη μέρα να τα
ξοδεύεις όλα, για να μεγιστοποιήσεις την κάθε δεκάρα από αυτό το ποσό. Ε λοιπόν, 1440 είναι επίσης τα λεπτά που ζεις σε μία ημέρα. Τι θα συνέβαινε αν ο χρόνος μας μπορούσε να γίνει το “νόμισμα” που σοφά προσπαθούμε να ξοδέψουμε;

Στην κοινωνία του Venus Project, όπου δεν θα υπάρχει ίχνος από τους κανόνες και τις αντιλήψεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι άνθρωποι θα γίνουν ικανοί να εκτιμούν τους άλλους για αυτό που είναι και όχι γι’αυτό που φορούν. Ίσως οι νέες “διακοπές”, εκδηλώσεις, όπου οι άνθρωποι μαζεύονται για να γιορτάσουν ένα κοινό σκοπό, θα λαμβάνουν χώρα όταν θα προσγειώνουμε διαστημόπλοια σε άλλους κόσμους, όταν συμβαίνει μια ηλιακή έκλειψη και όταν ξεδιπλώνονται άλλα καταπληκτικά φυσικά φαινόμενα. Ίσως στο μέλλον τέτοιες “διακοπές” θα είναι περισσότερο από μία στιγμή γιορτής. Θα μπορούσε να είναι και αυτό, καθώς και μια στιγμή για να μάθουμε όλοι μας περισσότερα για τον κόσμο και εμάς τους ίδιους. Επιπλέον, ίσως σε ένα τέτοιο ανθρωπιστικό σύστημα, οι άνθρωποι δε θα αισθάνονται την ανάγκη να είναι τόσο παθιασμένοι με το να καταγράφουν τον “χρόνο”. Ίσως οι έννοιες του χρόνου, του μήνα, της εβδομάδας, της ώρας, του λεπτού, ή του δευτερολέπτου να μην υπάρχουν πια, τουλάχιστον με τον τρόπο που καθορίζουν τη ζωή μας σήμερα. Ίσως απλά θα ζούμε, θα ανακαλύπτουμε, θα απολαμβάνουμε, θα χαλαρώνουμε, θα είμαστε δημιουργικοί και θα εξερευνούμε.

Πηγή