Περί ουτοπίας..
Όταν συζητάμε με φίλους και γνωστούς για την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας ή ακόμα και ολόκληρος ο πλανήτης και ρίχνουμε στο τραπέζι ιδέες όπως αυτή της οικονομίας βάσει πόρων, η πρώτη αντίδραση είναι πως ακούγεται «ουτοπικό».
Η πρώτη αυθόρμητη απάντησή μας, είναι ότι πριν 50 χρόνια θεωρούσαν «ουτοπικά» πράγματα τα οποία εμείς σήμερα τα έχουμε ως αυτονόητα, όπως πχ το να μιλάς real time μέσω βίντεο κλήσης με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη.
«Ουτοπικό» ίσως μοιάζει αυτή τη στιγμή. Όμως προτιμούμε να «παλεύουμε» για κάτι που δείχνει έτσι τώρα, αλλά είναι ό,τι πιο σωστό έχουμε διαβάσει, παρά να έχουμε φρούδες ελπίδες ότι η πολιτική μπορεί να αλλάξει κάτι.
Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω.
Στον κόσμο που ζούμε όλοι αυτή τη στιγμή, μοιάζει να μην αλλάζει κάτι και να ζούμε διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες καταστάσεις, όμως αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι. Απλώς, επειδή ο μέσος όρος ζωής μας είναι κάτω από τα 100 έτη, δεν μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τις αλλαγές.
Για να δείτε τις αλλαγές διαβάστε τι έχει γίνει από την αρχή του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα. Αν λάβετε υπ’όψιν σας πόσα χρόνια πατάμε στον πλανήτη, θα καταλάβετε πόσο μικρό είναι το διάστημα για το οποίο σας μιλάμε. Αυτό σημαίνει πως οι εξελίξεις πλέον σε όλα τα επίπεδα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από ό,τι παλιότερα. Άρα μήπως το να μιλάμε για πράγματα που δεν θα γίνουν «ποτέ» είναι λίγο βιαστικό;
«Ουτοπία» δεν είναι να φαντάζεσαι πώς θα ήταν ένας πολύ καλύτερος κόσμος και να τον διεκδικείς. Αντιθέτως πιο «ουτοπικό» μας μοιάζει το να νομίζουμε πως ο κόσμος θα μείνει πάντοτε έτσι όπως τον ξέρουμε τώρα. Γιατί πολύ απλά ποτέ δεν μένει ο ίδιος.
Αν παρατηρήσετε πώς αλλάζουν τα πάντα κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ίσως το κατανοήσετε καλύτερα. Πάντοτε οι αλλαγές, οι πολύ σπουδαίες αλλαγές, γίνονταν σε βάθος αρκετών χρόνων. Κάτι που σας μοιάζει τώρα αδύνατο, μπορεί σε 100 χρόνια να είναι καθημερινότητα. Απλώς κρίνουμε τα πάντα (και είναι «λογικό» υπό μία έννοια..) σύμφωνα με τη δική μας ζωή.
Υποσυνείδητα δηλαδή, όταν απαντάμε πχ στην ερώτηση αν θα εφαρμοστεί κάτι σαν την οικονομία βάσει πόρων ή αν θα καταργηθούν τα έθνη «κάποτε», ορίζουμε αυτό το «κάποτε» σύμφωνα με τα χρόνια που θα ζήσουμε εμείς και απαντούμε «δε θα συμβεί ποτέ». Αν προσπαθήσουμε όμως να το δούμε (όσο γίνεται) σαν κάποιος που θα ζήσει 10.000 χρόνια, τι θα απαντούσαμε στις ίδιες ερωτήσεις; Ο άνθρωπος ενδεχομένως θα υπάρχει για πολλά πολλά ακόμα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς πόσα, αλλά πολλά. Αν κάποιος σας έλεγε ότι θα υπάρχουμε πχ μέχρι το 500,000 έτος μΧ η απάντησή σας θα ήταν και πάλι ίδια; Ότι μια οικονομία βάσει πόρων δεν θα εφαρμοστεί ποτέ και ότι θα υπάρχουν έθνη μέχρι τέλους;
Το κυνήγι της «ουτοπίας» είναι εν τέλει αυτό που μας πάει ένα βήμα παραπέρα τη φορά. Τα όρια του τι μπορούμε να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα τα βάζουμε μόνο εμείς!
